Кожнай ноччу я, верны Крывіч, недзе ў цемень паўночнай гадзіны чую сэрца крывавячы кліч – то заве мяне Маці Краіна. Калі цяжка застогне яна – востры боль маё сэрца праніжа... Людзі кажуць, што гэта мана, а я чую, што Край мой пад Крыжам. Мілы Краю, я ўжо не глухі! Не засну на падушцы на белай, калі клічаш мяне з-пад страхі, клічаш сэрцам сваім набалелым! Я хацеў ўжо сказаць Табе сам – за Твой боль, за страшное цярпеньне ўсё Табе, наймілейшы, аддам, нат жыцьцё занясу на каленях! Агонь сэрца, што ўмее кахаць, душу, розум свой творчы і быстры, каб братоў, каб Цябе ратаваць – я аддам да апошняе іскры. Для Цябе, каб зараньня я ўпаў, хай нат зорка адна не пагасьне; што я рад ўсё да каплі аддаў – гэта, быццам бы, сонейка ясна. Што жыцьцё мне, загон ці сям’я, што мне мілай вясьняна аблічча, калі ў ранах ты, Маці мая, ў ноч сыноў сваіх жаласна клічаш?
1942
|
|