Засумавала ўсё, што сэрцу блізка, вятры іначай, жаласна гудуць... Мову маю, быццам дзіця з калыскі, бы маці родную, прадчасна ў дол кладуць... Сум па дарогах, па гальлі вярбовым, сум у вачох, трывожны болю цень... Ўжо не сьмяецца, толькі хмурыць бровы бяссонечны наш беларускі дзень. Ёсьць саранча, што аб’ядае дрэвы, i буры, здольныя зь зямлёю ўсё зраўнаць... За што табе, мой ціхі Краю сьпеўны, з грудзёў магутных душу вырываць? Наш вечны зьніч, ручво крыві гарачай, бурліш дняпроўскай хваляй празь вякі, з табой жывем, з табой нас сьвет убачыў, са слоў тваіх паэты ўюць вянкі. Мова мая, наш чысты твар нявінны, з табой ня ўстыд нам выйсьці да людзей, падбітая у родных каляінах, прыдушана ля матчыных грудзей... Бяз крыўд чужых, а з крыўдамі сваімі, прачыстая, гатовішся на крыж, патоптана, расьпятая чужымі, малітваю на вуснах нам дрыжыш. Мы стаімо, Пятры і Магдалены, Пілаты рукі вымылі ў крыві... Мова мая, народу скарб нятленны, мова мая, ўваскросьні і жыві!
|
|