Беларусы ідуць, хлеб свой жытні нясуць, на ручнік палажыўшы ўрачыста. Хлеб – як сонца ў руках, бохан хлебам прапах, а ручнік, як іх сэрца – прачысты. Хлеб і соль празь вякі, ўсклаўшы на ручнікі, добрым людзям насустрач выносім. Ўнукі сейбітаў мы, хлебаробаў сыны, з працы мы, з чалавечых адносін. Яшчэ большы ёсьць скарб – стары песенны Край, наша мова, што сэрца кранае, гэты голас зямлі мы ад продкаў ўзялі i нашчадкам яго захаваем. Хлеб і соль, хлеб і соль празь цярпеньні і боль нёс народ наш рукамі ад плуга. Тым, хто мову кране, нашу душу прыгне, мы адплацім паводле заслугаў. Плуг ў музэі спачыў, сяньня іншы пачын Беларуса па сьвеце праславіў. Ўмеем жыць і тварыць, ўмеем Край бараніць, а сяброў стрэнем хлебам ласкава.
|
|