Жывы камяк рудой кудлатай воўны –
Сабака – бег у шэрай цiшынi
Праз краявiд, iмжы шурпатай поўны,
Дзе ў яблыняў памерзьлi каранi,
Дзе жыў за плотам хрусткi зжоўклы сад,
Пад лёдам стыў асфальт дарогi ў горад,
Што мкнула ў незваротны далягляд
Праз вiльгаць у туман i ў холад.
Сьцямнела. Ноч, нiбыта сiнi сум,
Ляцiць, лунае, крылы разгарнуўшы...
Сабака, зьнiкшы ў будцы, змоўк, заснуў,
Прыцiснуўшы да цёплай шыi вушы.
І я тут быў, калi той час
Ператвараўся ў гэты сказ.
|
|
