|
Вуздэчка і шумёлы
|
|
Год 1953-ці, хутар
|
Сыпле жартам дзед сівы, вясёлы,
З рук не выпускаючы лямеш:
«Брат, вазьмі, хар-рошыя шумёлы!
А каня – як-небудзь завядзеш.
Бо сынкі зьвілі ў агні гнязьдзечка,
Клікаў іх – адтуль не дазавеш.
Брат, вазьмі, хар-рошая вуздэчка!
А каня – як-небудзь завядзеш.
Чую, што канчаецца дарога,
Дык таму й баюся за тавар!..»
Каб ня крыўдзіць голуба сівога,
Бацька мой прыняў ад дзеда дар.
Век сталёвы, век трывожна-кволы,
Ды як прошлай радасьці званец –
На гарышчы зазьвіняць шумёлы
I вуздэчка заіржэ зь сянец.
|
|
