|
Тарасаў шлях
|
|
Да 170-годзьдзя Тараса Шаўчэнкі
|
I дыхаюць яшчэ глыбока грудзі,
I не згасае зорка у палях.
Апошні шлях? Але яго ня будзе:
Хіба бязь песьні жыў чумацкі шлях?
Ён пройдзе зноў па нелюдзі, па лёдзе
Зь нязгаснаю іскрынкай у вачах.
Шумяць вятры, глынуўшы соль стагодзьдзя,
А словы у Тараса на плячах!
Асуджаны на боль і адзіноту,
Мастак эпохі з крыўды не зачах.
Гудзе містраль, зьмятаючы драбноту,
А слава у Тараса на плячах!
Жывому,
мы паклонімся паэту.
Хай струны дзён уславяць лёс пяра.
...Ён так стаіць, што сёньня ўсяму сьвету
Здалёк відна Чарнечая Гара!
|
|
