Ні многа, ні мала хацела:
А прагнула волі дарослай.
У садзе маіх летуценьняў
Даўно раскашуецца восень.
Якая ж ты, кветка-пралеска?
Пралеска прасьвечана болем.
Барвовыя краскі. I рэзка
Згушчаецца неба над полем.
Якая ж ты, кветка-сястрыца?
Пад інеем сэрцайка зьвяла.
Жадаю з крыніцы напіцца,
Ды ў мора крынічка упала.
Закіньце, малойчыкі, сеці,
Злавіце яе, неслухмянку!
Салёны, пранізьлівы вецер
У садзе блукае да ранку, –
У садзе маіх летуценьняў...
|
|
