Не растаў твой сьлед у паняверцы
Ды і не зарос палын-травой.
Думна так і молада на сэрцы:
Размаўляю з кнігаю тваёй.
Тут прайшлі стагодзьдзяў пілігрымы,
А вясна ня знае берагоў.
Ты жадаў усім сьвятла, радзімы,
Сэрцам заплаціўшы за яго.
Ясна так падступіцца ўчарашні
Век,
нібыта выгляне з-за крат.
Два Франьцішкі – два сумленьні нашы,
Кожны – роднай песьні адвакат.
Можа, нас зусім ужо нямнога.
Гурт, нібы рассыпаны гарох.
Але ясна доўжыцца дарога
Праз масты рэліквій і эпох.
Выпырхне вясёлкаю удача,
Сьцішыцца зязюляю лясной.
Чую я, як чорны воран крача,
Толькі не над песьняю тваёй!
|
|
