Памяці Пётры Рагойшы
Асунуўся на мяхі
З бульбай пяшчотналычай.
Сьвет,
Да пакут глухі,
Даўні шануе звычай:
Дарога бяжыць наўздагон,
Сьпяшаецца конь дадому.
Што стыне сялянскі трон,
Яшчэ не вядома нікому.
Хапае раніцы спраў,
Канец клопатам аратая.
Поле,
Дзе бульбу браў,
За пот яго доўг вяртае.
Тут восені юбілей,
А ў горадзе сын і ўнукі
Гарачай бульбай сьмялей
Азяблыя грэюць рукі.
Затрымаліся халады,
Каб дол узяла рыдлёўка.
Конь сум павязе на клады.
Яшчэ адна
Адбыта радоўка.
|
|
