Уздаўшы небу хваласьпеў,
Што нас зьвяло,
Пачнём пра сутнасьць.
Адно я зразумець пасьпеў
Тваёй няўлоўнасьці прысутнасьць.
Тваю прысутнасьць на зямлі,
Пад зорамі
І ў ціхай хаце
Завеі ані замялі,
Ані зьвялі
Вякоў закляцьці.
Яе ніхто не закране,
Зь нябесных не страсе прагалін,
Тваёй прысутнасьці ўва мне
Высокую недасягальнасьць.
Я гэту хату ні ключу
Не даручу,
Ні нават скрусе.
Табе паверыць я хачу,
А ты ня верыш мне чамусьці.
Ні ў тлумным побыце, ні ў сьне
Ня выстудзіцца халадамі,
Тваёй прысутнасьці ўва мне
І неабходнасьць, і ўладарнасьць.
|
|
