Над вадою адзінютка
Пахілілася вярбіна;
Ные бедная ціхутка.
Ці ж то ёсьць у ёй кручына?
Мые Нёман ёй карэньні,
I дурэе вецер зь ёю,
А пад нізам чарадою
Ціснуць ногі ёй каменьні.
Ёсьць кручына немалая,
I шуміць яна так нудна,
Бо ёй доля не спрыяе,
Бо расьці ў каменьнях трудна...
Так і ты, народ наш бедны,
Як вярбіна, проці волі
Доўга носіш пояс медны,
Гнешся ты, як крыж у полі!
|
|
