Дзівак чалавек...
Глядзіць на расінку макавую,
і цэлае сонца
бачыць перад сабой.
Дзівак чалавек...
Бярэ звычайную ракавіну
і чуе ў ёй акіянскі прыбой.
Дзівак чалавек...
Бачыць сьцяжынку гладкую,
а марыць, аб трудных,
цярністых шляхах
зь іх круцізною,
зь іх небясьпечнай загадкаю
і будзе ісьці,
пакуль мае сілу ў нагах.
Дзівак чалавек...
Са стратаю непапраўнаю
ня мірыцца ён ні за што ў душы.
Зь няпраўдай ня мірыцца,
і з крыўднаю праўдаю
ня хоча мірыцца –
хоць кол ты на ім чашы.
Дзівак чалавек...
Яму ў многім адмовілі.
А ён не здаецца,
а ён ня сьпіць па начах.
Ён верыць усё
ў свой перпэтуум-мобіле,
у панацэю,
у цудадзейны рычаг.
Дзівак чалавек...
Яму – Хірасіму, Асьвенцім,
яму, замест імя, –
асьвенцімскае таўро.
А ён паўтарае,
што ёсьць дабро на сьвеце,
што будзе дабро
і што пераможа дабро.
Дзівак чалавек...
Ня можа не спадзявацца,
ня можа ня верыць,
ня можа ніяк!
Дзівак чалавек...
I гэта яго дзівацтва –
ратунак яго,
яго чалавечы знак.
|
|
