Minułi chałady, i śnieh dadzieły taje...
U łužynach vady, u biełych abłakoch,
u sini zahustoj, što nieba załivaje,
vitaju ja viasnu na połi, miž daroh...
Uznoŭ idzie viasna, jdzie novaja adviečna,
jak sotni hod tamu – pramienny, dziŭny čar...
Dy serca nie haryć, a tužyć niedarečna,
bo ŭ im, ŭ harkim, štohod – słabiejšy
vieśni žar.
Kałi b rasło jano, irvałasia u vyšu,
zrakałasia ŭviasnu usich, što jość, kłapot,
a siańnia – chaj viasna, šukaje serca cišy,
nia śnić, nie letucić, zakutaje u lod.
I naviet słoŭ niama, kab pryvitać harača
kachanuju viasnu tak, jak kałiś, daŭniej.
A ŭsio-tki ŭ dumkach niešta ciešycca ci płača,
i sonca śviecić mnie štoraz jaśniej, jaśniej!
Chełmna, 1928
|
|
