Minułi chałady, i śnieh dadzieły taje... U łužynach vady, u biełych abłakoch, u sini zahustoj, što nieba załivaje, vitaju ja viasnu na połi, miž daroh... Uznoŭ idzie viasna, jdzie novaja adviečna, jak sotni hod tamu – pramienny, dziŭny čar... Dy serca nie haryć, a tužyć niedarečna, bo ŭ im, ŭ harkim, štohod – słabiejšy vieśni žar. Kałi b rasło jano, irvałasia u vyšu, zrakałasia ŭviasnu usich, što jość, kłapot, a siańnia – chaj viasna, šukaje serca cišy, nia śnić, nie letucić, zakutaje u lod. I naviet słoŭ niama, kab pryvitać harača kachanuju viasnu tak, jak kałiś, daŭniej. A ŭsio-tki ŭ dumkach niešta ciešycca ci płača, i sonca śviecić mnie štoraz jaśniej, jaśniej!
Chełmna, 1928
|
|