Дж., В. Ж. і ўсім аматарам Я. К.
Мой мілы таварыш, мой хлопчык,
Што прагнуў калісьці ў палёт,
Я, ведаеш, хворы ўжо копчык,
Разьбіты табою аб лёд.
Брыдзеш па жыцьці нецьвярозы,
Глядзіш у палонку й пятлю…
А помніш, як ты з бамбавозу
Калісьці глядзеў на зямлю:
“Як месяц на небе начуе,
Як блукае ў лесе мядзьведзь…”
А сёньня – і вуха ня чуе,
І вочы працуюць ледзь-ледзь.
Твой месячык мае нябёсы
І мае мядзьведзь свой бярлог,
А ты, ад гарэліцы косы,
Ня маеш нічога, бо лох!
Тры дні цябе трэсла й ламала,
І копчыкам біла аб лёд.
Табе гэта, можа і мала,
А мне – ляцець толькі ў пралёт.
Мы, зрэшты, і так у пралёце,
Нашто нам маскоўскі гатэль?
З вышыняў на аўтапілёце
Ляцім, як цяжкая гантэль.
Маленькаму копчыку, хлопчык,
Прыходзіць вялікі капец…
І больш не заві мяне “копчык” –
Па-наскаму трэба “хвасьцец”!
|
|
