|
Над старымі друкаванымі кнігамі
|
Уладзімеру Караткевічу
Хмялееце.
Тут анігадкі ўпіцца,
гартаючы старонкі мудрых кніг.
Апавясьцілі поўнач са званіцы,
і крочыць поўнач.
Вы ўсё каля іх.
Забыты скарб вяртаеце народу.
Тут болей сэрцу,
як вачам, відно.
Ні пыл вякоў, ні час
не перашкода,
калі нашчадак з продкам заадно.
Ці бачыце?
Пагас у хмарах бурых
пабляклы месяц – кованы ліхтар.
Заснуў з утомы
на мядзьведжых шкурах
гасьцінны і натруджаны друкар.
Варушыце вякоў старыя тайны.
Усхваляваны знойдзеным да сьлёз,
ня чуеце,
як конь заржаў у стайні
і раздувае храпаю авёс.
Ўсё дарагое, вырванае ў сьмерці
і ў небыцьця,
што з пылу паднялі,
у гэту ноч
схавайце ў нэтрах сэрца,
каб апасьля апавясьціць зямлі.
Няхай раскажа час мінулы сёньнеча
нашчадкам,
што імкнуцца ўдалячынь,
пра справы слаўныя Скарынаў і
Мамонічаў.
Пра першы друк –
наш слаўны даўні чын.
|
|
