Не спыняй, ня кліч мяне за зоры,
я хаджу басонач па зямлі.
З паплавоў, што над ракою, хорам
мне вятры насустрач загулі.
Мые твар у цьмянай ручаіне
адзінокі кволы маладзік,
зь ціхай хаты выбегла дзяўчына,
на далоні вынесла ручнік.
Вышыты рабінкаю па белым,
перасьпелай, бы чырвоны жар.
Кроны дрэў лістотай шапацелі,
месяц пахіліў задумны твар.
Час дамоў, зачыніць маці дзьверы,
спрацаваная сям’я засьне.
Маладзік – свавольнік лёгкаверы.
Вецер зноў заблытаўся ў касе.
Незнароку белаю рукою
дзеўчына касу перапляла.
Затужыла песьня за ракою,
уздыхнула сонная зямля
Месяц плаваў па нябесным лоне
адзінокім зораным шляхом,
не прыпаў абліччам да далоняў
і ня выцер твару ручніком.
|
|
