О зямля!
Сноў сялянскіх калыска,
беларуская наша доля.
Ты, як маці, нам родная, блізкая.
Наша поле, шырокае поле.
Ные сэрца соладка-соладка,
маладзенькая грыва руні,
і палеткаў бяскрайніх золата,
і тарпіны снапоў на гумнах.
Ўжо арэм і жнём мы машынамі,
нават дзічак не абмінаем.
Ты ж цьвіцеш, як цьвіла, шыпшынаю,
ты шуміш тапалёвым гаем.
Мы аднымі дажджамі змытыя,
мы са сьцюжы,
зь нялёгкай долі,
з родных песень,
з палеткаў жыта мы.
Урадлівае наша поле.
|
|
