Жывым струменем з нэтраў б’е халодная, бы лёд, крыніца. Як праўду, чэрпаю яе зь зямлі, што мне не чужаніца. Цячэ вадзіца проста ў збан. А пэўна, што лягчэй удвое, паволі адкруціўшы кран, напоўніць конаўкі вадою. Пайду насуперак вятроў насустрач ніў і польных макаў пад ценем ліпаў і дубоў па воду тую, што да смаку.
|
|