Сяброўкі, сябры дарагія маі,
На жаль, лёс наш бывае ўсялякі,
За тое, што з вамі я, што у страі,
Я долі выношу падзяку.
Упэўнена, цьвёрда стаю на нагах
У сваёй адзіноце сягоньня.
Можа, зьнізіўся крыльляў няспынны размах,
Але сэрца маё не ў палоне.
З вамі яно, зь лёсам роднай зямлі,
З тымі днямі на бацькавых межах.
З братамі, ў баёх што снапамі ляглі.
Маё сэрца народу належыць!
|
|
