Забыць на момант дробязі
і гора,
I сьвет чытаць нанова, па складах,
I ў непагадзь шукаць сабе надвор’я
У музыцы,
у людзях,
у радках.
Зьліюся непадзельна з мовай ночы
Далей ад чутак і перасьцярог,
Аж цемната пакуль ня выесьць вочы
I першы промень выдаць не захоча
Па-здрадніцку – ад галавы да ног.
Ну, а пакуль дыктуе сябра-вечар
Мне лініі няўлоўных часам рыс.
I вобраз нада мной ужо трапеча
Адноўлена, нібы вясновы ліст.
Сама ў сябе як сьлед яшчэ ня веру.
Ды словы распускаюцца, як мак.
I падае на белую паперу
Насьпеўшай думкі старажытны знак.
|
|
