Задрыжала зьнячэўку асіна,
подзьмух сьцюжы прабег па кары.
Восень згрэбла атаву,
звазіла,
пазганяла жывёлу ў двары.
Мокры вецер ахрып, занядужаў,
над ракою лякоча вярба.
Павуціньне – апошні свой кужаль –
ткальля-восень снуе з сэрабра.
Мо’ сумуеш, а можа, рагочаш.
Я шкадую, што ты не пры мне.
Дождж з-пад Воўпы цябе не намочыць,
вецер жлобаўскі не закране.
|
|
