Ў сажалцы дзяўчына
лянок намачыла,
у вадзе празора
каб адмок,
каб быў залацісты,
каб быў валакністы,
каб быў ясны, мяккі,
быццам шоўк.
Каб пралася нітка
ды палотны выткаць,
разгарнуць вясною,
быццам сьцяг,
над ракою сіняй,
ды напоўніць скрыню
палатном дзявочым
на пасаг.
Над вадой аб мілым
дзеўка варажыла,
рассыпала краскі
на прыпол...
Красачкі варожаць,
што будзе прыгожы,
будзе стройны, сьмелы,
бы сакол,
да ўсялякай працы –
і загон гараці,
і сячы пакосы,
і кахаць...
– Будзеш гаспадыняй,
вечарам-жа сінім
будзеце аб шчырасьці
размаўляць...
|
|
