Пад старасьць дзён,
калі так ломіць змора
ўсяго жыцьця,
што засталося ў снох,
прыгадваю дзівосныя узоры
у ромбікі
на матчыных краснох.
Узор пяе на лоне пражы белай,
шнурок з квадратаў роўненька бяжыць.
Як вылічыць, як аснаваць сумела
дыван свой,
каб аж так заваражыць?
Так далікатна, анідзе памылкі,
на бель асновы колерам лягло,
так ад калыскі да самой магілкі
жыцьцё людское выткана было:
квадраты дзён,
запоўненыя працай,
між імі – сонца залаты прасьвет.
Так роўненька,
так нельга памыляцца,
каб спраўным быў дыван жыцьця
як сьлед.
|
|
