Прамінуў непаўторна
час журботы ў палёх.
Загудзелі маторы,
ажно вецер прыглох.
Конь наш, верны наш конік,
сябра ў долі цяжкой.
Пасьміхаецца комік
над табою з сахой.
Забываюць, саколік,
пра аратага зь ніў,
як да трактарнай долі
ты нас хлебам карміў.
Безь цябе як жылося б?
Ты гаротна іржаў
ды вазіў праз палоскі
нашу радасьць і жаль.
Да млына нетаропка,
улегцы – рвеш, не ўцячы...
Трапяталі жаробкі,
на кірмаш бегучы.
Да цябе прыпадалі
ў сумны час дзецюкі,
жонкі грывы спляталі
і кармілі з рукі.
Ды ня раз маладзіцу
везучы сабе ў дом,
падзяліўся вазьніца
сваім шчасьцем з канём.
Сьлёзаў, сьлёзаў прадоньне.
Гнёт суровай пары.
Ды былі ж у нас коні,
як бываюць сябры.
|
|
