|
|
Знiчка ўпала – памёр чалавек,
Камень свой катаржны знёс пад гару.
Вечны спакой i святло павек
Сыну свайму, зямля, падаруй.
Не баяўся ён спяваць i любiць,
Жыццё ў няроўнай палiў барацьбе,
Быў такiм, якiм трэба быць,
Калi завуць чалавекам цябе.
Сонцам пяшчотным быў для дзяўчат,
Другам адданым для добрых сяброў.
Страшным для ворага, як набат,
Лiтасцi богам – для бедных звяроў.
Што яму смерць i што яму змрок?
Смерцi няма для людзей на зямлi.
Марш жалезны. Чыгунны крок.
Тысячы.ног за лафетам пайшлi.
Сонца ўстае над новай зямлёй,
Выбух апошнюю рушыць турму...
Вечнае шчасце любай маёй.
Вечны requiem сэрцу майму.
|
|
|
