 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Прызнаньне вачамі
|
|
|
Хто там прыдумаў, што выстылі страсьці?
Раскашавацца лістам і траве.
Схоплена вечнаімгненнае шчасьце:
Дзіўнае воблака ў небе плыве.
Вецер блакітны і вецер зялёны
Хай пагуляюць сабе ў галаве.
Знойдзен адзіны пагляд незамглёны –
Дзіўнае воблака ў небе плыве!
Ах, як на ласку завышаны цэны!
Здраджвае нітка дакладнай канве.
Слухаю вочы і слухаю сьцены –
Дзіўнае воблака ў небе плыве!
О як сьпяшаецца вечны гадзіньнік,
I тэлефон Вас на часткі ірве!
Пух тапалёвы ці ўскрык лебядзіны –
Белае воблака ў небе плыве.
Шлях разматае назад завіруху,
Будзе загойна сьляды замятаць.
Мілы, ці зналі душэўную скруху:
Боязна поўныя вочы падняць.
А справа ў тым, што неаднойчы палохалі і раз-
дзіралі душу маю – не, толькі ня вочы: зь лёду і шкла,
растопленага лампаднага масла, застыглай чорнай сма-
лы, цьвікамі ўбітыя ў роўны фанерны квадрат, пустыя
адтуліны шпакоўняў, глухія працяжнікі, як сьцёртыя з
аблічча звычайнай школьнай гумкай, а – таксама: наж-
ніцы, таплякі, абцасы, шпрыцы, воўчыя ягады, вілы,
іголкі, англійскія замкі...
Але гэта было дзіўнае супадзеньне вачэй, хоць і
на адлегласці, хоць і на тым грунтоўна-дасканалым
бар'еры, які разьдзяляў раз і назаўсёды. А ці гэта мне
падалося? Вочы ж былі вышэй бар'ера і вышэй саміх
нябесных зорак! Яны былі вышэй самай трапяткой
паэзіі!
|
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
