РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Яўгенія Янішчыц
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Прызнаньне вачамі
Воблік
1
2
3
4
5
6
7
8
1
        Хто там прыдумаў, што выстылі страсьці?
        Раскашавацца лістам і траве.
        Схоплена вечнаімгненнае шчасьце:
        Дзіўнае воблака ў небе плыве.
        
        Вецер блакітны і вецер зялёны
        Хай пагуляюць сабе ў галаве.
        Знойдзен адзіны пагляд незамглёны –
        Дзіўнае воблака ў небе плыве!
        
        Ах, як на ласку завышаны цэны!
        Здраджвае нітка дакладнай канве.
        Слухаю вочы і слухаю сьцены –
        Дзіўнае воблака ў небе плыве!
        
        О як сьпяшаецца вечны гадзіньнік,
        I тэлефон Вас на часткі ірве!
        Пух тапалёвы ці ўскрык лебядзіны –
        Белае воблака ў небе плыве.
        
        Шлях разматае назад завіруху,
        Будзе загойна сьляды замятаць.
        Мілы, ці зналі душэўную скруху:
        Боязна поўныя вочы падняць.
        
         А справа ў тым, што неаднойчы палохалі і раз-
        дзіралі душу маю – не, толькі ня вочы: зь лёду і шкла,
        растопленага лампаднага масла, застыглай чорнай сма-
        лы, цьвікамі ўбітыя ў роўны фанерны квадрат, пустыя
        адтуліны шпакоўняў, глухія працяжнікі, як сьцёртыя з
        аблічча звычайнай школьнай гумкай, а – таксама: наж-
        ніцы, таплякі, абцасы, шпрыцы, воўчыя ягады, вілы,
        іголкі, англійскія замкі...
         Але гэта было дзіўнае супадзеньне вачэй, хоць і
        на адлегласці, хоць і на тым грунтоўна-дасканалым
        бар'еры, які разьдзяляў раз і назаўсёды. А ці гэта мне
        падалося? Вочы ж былі вышэй бар'ера і вышэй саміх
        нябесных зорак! Яны былі вышэй самай трапяткой
        паэзіі!

Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.