Промень сонца нутро паласнуў,
I цяпло па крыві разьлілося.
Я кахаю цябе, як вясну.
Ці ня зь неба вачэй тваіх просінь?
Жытні колер тваіх валасоў
Ў летні поўдзень снапочкам іскрыцца.
Ты бярозкаю выйшла зь лясоў
Мне насустрач, і я захапіўся!
Гэтак часта чаруюць бяз слоў
Пачуцьця паляцеўшага хвалі.
На зямлі адышоўшых дзядоў
Мне вятры пра цябе запяялі.
Дзеўчынё, лёсу шчодрага дар.
Рэчаіснасьць з бабулінай казкі,
Я сустрэў цябе, як гаспадар,
З чыстым сэрцам у хаце сялянскай.
Прада мною прасторы дарог,
Што пралеглі па нашай Краіне,
Ўсё ж дзядоў маіх родны парог
Ў юным сэрцы маім, як сьвятыня.
Куды б лёс ні закінуў мяне,
Ў якім краі я ні апынуўся б,
Сьвяты кліч маё сэрца кране
І – прыйду да маёй Беларусі.
Сёньня ціха стаю ля дзьвярэй,
Толькі сілай юнацкай багаты,
Усьміхніся ж, дзяўчына, шчырэй
І з даверам заходзь ў маю хату.
Пакуль хмара здалёк наляціць,
Лёс сьцяжыну праложыць крутую,
Будзь, як сонца, што грэе ў жыцьці,
Будзь, як песьня, што душу чаруе.
Твае словы, як звон каласоў,
Ты, як поўдзень вясновы ў нядзельку,
Як легэнда з адвечных часоў,
Нашай, любай да болю, зямелькі.
Дык пакуль ўсё квітнее кругом,
Нашы вёсны, бы цьвет на каліне,
Уваходзь у сялянскі мой дом,
Як пілігрым уваходзіць ў сьвятыню.
|
|
