РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Ларыса Геніюш
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
*  *  *
Ажно прыпальвае сонца зь нябёс,
Жыта стаіць залатою сьцяною.
Ляглі сенажаці ў духмяны пакос,
Жніво наступае адвечнай чаргою.
 
Яго не адсрочыць. Трэ’ выйсьці і жаць,
Ці раніца ў хмарах, ці поўдзень утомны,
Дар шчодры зямелькі трэ’ ў пору сабраць,
Ў жывое прыроды крутыя законы.
 
Глядзіць задумёна асьвечаны ўнук
На дзеда аблічча, яму на далоні,
Зь зямелькай ён гутарыў дотыкам рук
Ды паліваў сваім потам загоны.
 
Радзіла? – ня вельмі. Скупы на ўмалот,
Далоням зямелька ўсяго не давала,
I калі з годам зыходзіўся год,
Хлеба часамі на стол не хапала.
 
Зьвіняць на палетках зярнём каласы,
Ня жнейкі ўжо постацьцю йдуць, а камбайны
Толькі, як некалі, тыя ж лясы,
Птушыны народ там руплівы і дбайны.
 
Дзякуй, дзядуля, араў што і жаў,
Ды з саламянай сявенечкі сеяў.
Былога, дзядуля, ня вернеш, на жаль,
Як маладосьць ўжо вярнуць безнадзейна.
 
А пот твой і праца на роднай зямлі
Бясьсьледна ў наплыве змагань не прапалі.
Жалезныя рукі ўмалот узьнялі,
Пасеялі лепей і болей нажалі.
 
Чаго табе брак, дзеду стомлены мой,
Чаго не хапае – дзяцей на парозе?
Ці гутаркі беспасярэднай зь зямлёй,
Ці ў стаянцы побач каня варанога?
 
Час новы адкінуў твае лемяшы.
Сярод нецьвярозых суседзяў здаецца,
Што тыя машыны, яны без душы,
Ды людзі пры іх атупелі, бяз сэрца...
 
Можа, чаго зразумець не змаглі,
Думам няма ля чаго прыпыніцца?
Скажы нам: хлеб – дар жыцьцядайнай зямлі,
Ёй нізка належыць за ўсё пакланіцца...
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2021. Беларусь, Менск.