|
З'ЯВА V Куторга адзін К у т о р г а. Ну, хвала Богу, бацькоў удалося атуманіць! Цяпер трэба пайсці ў галаву па розум, каб дзеўку амарочыць. Прынадны, бач, кусочак. (Цалуе пальцы, як бы смакуючы.) Тварык — як сонейка яснае, шчочкі — як малінкі красныя, губкі — моў тыя каралі, а як засмяецца срэбным галасочкам ды вы-шчарыць зубкі — то, здаецца, бачыш два перлавыя шнурочкі. Ды і пасаг мае гаспадарскі: адна ў бацькоў, а стары грошы асьмінаю мерыць; у гумне поўна, у хаце дастатак, і абора багата. Добра гутарка кажа: калі абора цячэ, — гаспадыня бліны пячэ, а калі гумно цячэ,— гаспадар з хаты ўцячэ. Дык няхай жа дзень у дзень блінамі гасцей прымае. Праўда, век не схожы: я ўжо шосты дзесятак дажываю, а яна — семнаццаты гадок. Будзе клопату нямала,— о-ёй! Не раз пачашу патыліцу,— моладзь, як пчолы ў вуллі, бу-дуць аблягаць маю хату; прыяцеляў копамі лічыць буду. Дык што ж рабіць? Не я першы, не я апошні,— дурных дзядоў нямала на Божым свеце. Каб сарваць такую прыгожую і багатую кветачку, не шкода і ў балоце пакачацца. №4 Хто на старасць парыскуе, Той хоць часам бяду чуе. А пры маладзенькай жонцы, Пры руплівай гаспадыньцы Быць філосафам — то значыць: Не бач, што не трэба бачыць. (Выцягвае над гапавою пальцы, паказваючы рогі.) Вырастуць над галавой грушы, Думай, што даўгія вушы. Гуляе жонка паночы,— Ты мэрам спіш, зажмур і вочы. Тады табе — жыццё небам: Ўсялякім тваім патрэбам Жонка рада дагадзіці; Стане крэпка ця любіці. Скажа: муж мой, хоць старэнькі, Ды разумны і міленькі! Так, так! У цяперашнім разумным веку хочаш спакойна жыць? Будзь філосафам: бачыш — не бачыш, чуеш — не чуеш,— ба, ба, бы! Ды вось і Марыся ідзе сюды. Якая красачка! Гледзячы на яе, аж слінка па губах цячэ. Ану, Куторга, падпусці ёй лёстачкі...
|
|