РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Максім Танк
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Дзённікі
1941
1942
1943
1944
1945
1946
1948
1949
1950
1951
1952
1953
1946
1946
        
9.ІІ
        
        Сёння ў Доме Чырвонай Арміі выступаў К. Варашылаў. Гаварыў пра беларускі народ, пра яго ратныя і працоўныя подзвігі. Быў канцэрт, але я ўжо на ім не застаўся, бо ў праграме нічога цікавага і новага не было, а дома чакалі мяне незакончаныя вершы і мае аднасяльчане, якія прыехалі ў Мінск па нейкіх пільных справах.
        
        
20.V
        
        Збіраюся нешта напісаць пра цыганскага караля Квэка і пра нашага вясковага Багароба. Трэба толькі будзе пад’ехаць у маю Пількаўшчыну і яшчэ раз ператрэсці свае архівы. Там недзе павінны быць мае даваенныя нататкі пра каранацыю гэтага караля, выразкі з цатаўскага «Слова» і матэрыялы, якія збіраў пра нашага славутага разьбяра.
        Сустрэў А. Кучара. Разгаварыліся. «Трэба, – кажа, – каб пісьменнікі баяліся крытыкі». Так, відаць, я яго і не пераканаў, што пісьменнікі павінны баяцца аднаго – няпраўды, сляпой апалагетыкі ўсякай рэчаіснасці. Паслаў А. Суркову ў «Огонёк» некалькі сваіх вершаў і пісьмо, у якім прашу яго ўключыць у свой выдавецкі план невялічкі зборнік маіх вершаў, бо зараз у нас амаль нічога не выдаецца з мастацкай літаратуры. Так, на 1947 год, здаецца, не запланавана ніводнай кнігі беларускіх пісьменнікаў.
        
        
10.VІ
        
        Адразу на дзвюх цудоўных курносых малышак павялічылася наша сям’я. Адну вырашылі назваць Ірынкай, другую – Верачкай. Усе гэтыя дні дома – кірмашны, святочны гармідар. Не паспяваю для гасцей наліваць у графіны гарэлку, а Любаша і яе маці – рыхтаваць нейкую закусь. Праўда, усім прыбыло клапот. Ды і Любаша яшчэ чуецца слаба. Памагаю як магу і ўмею. Адной рукой гушкаю, другой – пішу вершы. А малышкі, як змовіўшыся: і днём і ноччу, калі адна спіць, то другая дае канцэрт. Ды і цеснавата зараз нашаму калгасу, які ўжо налічвае дзевяць чалавек, размясціцца ў двух невялічкіх пакоях. Добра, што наша бабуля прывезла з сабой з Вільні каляску. Адна з малышак і спіць у ёй, старэйшыя: хто – на канапах, хто – на падлозе.
        
        
15.VІ
        
        Відаць, даведаўшыся пра надзвычайную падзею ў нашай сям’і, П. К. Панамарэнка прыслаў прыданае для нашых малышак – два канверты распашонак, пялёнак і для кармлення бутэлечкі з такімі прыгожымі соскамі, што, здаецца, сам смактаў бы з іх. Дзе яму ўдалося гэта раздабыць? Не нарадуемся, як прыбралі малышак.
        Званілі з Саюза пісьменнікаў, каб я і Янка Маўр прыйшлі за нейкімі талонамі, па якіх зможам атрымаць тканіны. Адным словам, памалу пачынаем сёе-тое набываць, хоць яшчэ і з прадуктамі, і з грашамі – скупа. Відаць, з пяром, як і з плугам, не размахнешся, дай, божа, звесці канцы з канцамі.
        Сёння начавалі ў нас мае пількаўшчане. Прыехалі на рынак. Скардзіліся, што ніяк пасля вайны не могуць наладзіць свайго жыцця. Вось тут і пішы бадзёрыя творы пра сучаснасць! Пасля I. Сілёнэ ўзяўся за I. Бабеля. Памаліўшыся патрону перакладчыкаў святому Гераніму, вазьмуся за знаёмых мне вільнючыкоў-«жагарыстаў» Т. Буйніцкага, Е. Путраманта, Ч. Мілаша...
        Усё больш крытычна адношуся да сучаснай нашай паэзіі. Пакуль што найболыд абнадзейваюць А. Куляшоў і П. Панчанка. Цікава, што чакае нас за небасхіламі іх паэзіі?
        
        
16.VІ
        
        Быў сведкам жахлівага выпадку на нашай Ульянаўскай вуліцы: кандуктар не паспеў затармазіць, і пад трамвай трапіў хлапчук. Сабраўся натоўп. Глядзім. А ён жывёхенькі вылазіць з-пад трамвая.
        
        
20.VІ
        
        Зусім развалілася наша пількаўская хата – колішняя мая калыска. I так, са старых будынкаў засталіся: другая палова дома, у якую перабраўся дзядзька Фадзей са сваёй ветэрынарскай аптэкай, стрэльбай, старым прывезеным з бежанства грамафонам і этажэркамі, набітымі маімі кнігамі, рукапісамі, меліяратыўнымі скрыптамі, і, асунуўшыся, прапахлая сенам пуня з гнёздамі ластавак і мышынымі шорахамі, якія ўсю ноч не далі заснуць.
        
        
4.Х
        
        Ездзілі Пімен, Кучар і я на Віцебшчыну. Руіны, руіны, руіны. У некаторых раёнах не ацалела ніводнай хаты. Каб выратаваць людзей з зямлянак, толькі ў адным Жлобінскім раёне трэба пабудаваць больш трох тысяч дамоў. Нідзе не бачыў, як у Віцебску, столькі розных ларкоў з гарэлкай. Яе прадавалі на кожнай вуліцы. Батарэі бутэлек стаялі не толькі ў кіёсках, але проста на заснежаных, аледзянелых тратуарах. Двойчы выступалі ў Віцебску, у Белдрэсе, у Оршы. Змерзлі ў дарозе. Кінулі сваю машыну і дамоў вярнуліся цягніком.
        
        
10.ХІ
        
        Закінуў свой дзённік. Не ведаю, ці варта мне да яго і вяртацца. Аркадзь заўважыў, што такія мае вершы, як «Камяні», «Той дзень», «Сон над Нёманам», могуць выклікаць непажаданыя крытычныя водгукі, хоць яму яны асабіста і падабаюцца. Пра гэта мне намякаў і М. Дудзін. Відаць, да кожнай сваёй лірычнай падборкі трэба будзе даваць і нешта жалезабетоннае, болын ідэйнае. Разносіў жа мяне калісьці на партсходзе В. Барысёнак за верш «Дарога», да якога, здавалася б, і прычапіцца няма як. Я тады сказаў на сходзе, што бяда, калі ў магазін са шкляным посудам ды забярэцца слон.

Падабаецца     Не падабаецца
2009–2021. Беларусь, Менск.