|
|
350
8.Х.1985 г.
А поўня нас цямнечаю лякае,
I дождж ільецца прама у душу.
Сынок, я тэлефоннымі званкамі
У «Хуткай» міласэрнасьці прашу.
Якая ўсё-ткі ноч у нас даўгая,
Ці зналі мы падобную калі?
...Прыехала адна, затым – другая,
I трэйцяя – падмогі не далі.
Міжволі тут успомніш і пра Бога,
Калі твой тварык бледны і васьцёр.
Вяду цябе зьнямоглага, слабога
Праз хірургічны доўгі калідор.
Было ў жыцьці маім зашмат благога
I ўсё-ткі болей сонца і удач.
Тулю цябе сьцішэлага, слабога,
А ты мне шэпчаш: «Мамачка, ня плач».
Так цяжка мне, нібы іду праз гурбы
I завірухай сьвет завалакло.
I ўжо малю ня Бога, а хірурга:
«Ўратуйце мне адзінае сьвятло».
|
|
|
