|
|
350
12.Х.1985 г.
Маланкі жах і стрэлы перуна
Мне мрояцца штодзённа, штохвілінна.
...I сьніцца мне аклятая вайна,
Пампэі жах, дзе я шукаю сына.
У паніцы міністры, каралі,
Канае за краінаю – краіна.
Плыву ў бяздоньні зрушанай зямлі,
Гукаючы ў глухой гарачцы сына.
Усё ў крывавым, дымным тумане,
Усё ў вар’яцкай гразкай калатушы.
I магма наплывае на мяне
I залівае вочы мне і вушы.
Згубіла ўсё ўсялякую цану,
Трашчыць, гудзе парахавая бочка.
Адно, што рукі тонкія цягну
На слабы ўскрык зьнямоглага сыночка.
Як доўга разьвідняе ля вакон,
Кудысь плывуць і столя, і падлога.
Не паўтарайся, зьнікні, страшны сон!
Я ўся дрыжу зь відовішча такога.
|
|
|
