|
|
2. ЗОНА МАЎЧАНЬНЯ
Агонь, радыяцыя люта зьвярэлі,
Кіпелі графіт і смала.
Не грэшнікі, слаўныя хлопцы гарэлі...
I зона маўчаньня была.
Адлік пачынаўся нязнанае эры
Змаганьня жыцьця зь небыцьцём.
I грукаўся, грукаўся кожнаму ў дзьверы
Чацьвёртага блока разлом.
Скакалі і ў Швэцыі стрэлкі прыбораў,
Эўропу трывога гняла.
Зашкальвала ўсё чалавечае гора...
I зона маўчаньня была.
Пляваўся атрутнаю параю кратэр,
Злавесныя хмары плылі.
А людзі ў Нароўлі да майскага сьвята
Двары, тратуары мялі.
У вёсках гароды рабілі жанчыны,
Чаромха буяла, цьвіла...
Кацілі ад Кіева прэч лімузіны...
I зона маўчаньня была.
Паўзьлі між людзей нечуваныя чуткі,
I пухла ад іх галава.
Глядзелі з надзеяй на радыё:
«Хутка усё растлумачыць Масква».
Ішлі піянеры ў сьвяточных калонах,
Зьвінела парадная медзь.
Стаялі ў чаканьні нямым эшалоны:
«Як грымне, ці зможам пасьпець?..»
А мне і цяпер не хапае азону,
Не выбрацца з даўкага тхла...
Яшчэ не было агароджанай зоны,
А зона маўчаньня – была.
|
|
