|
|
6. ТРЭЦІ АНЁЛ
Хоць людзі не хацелі, ды плылі
На трэцяй хвалі высяленьня з зоны...
Здалося, круг зрабіў вакол Зямлі
«Уазік», што абпоўзаў паўраёна.
Каля гасьцініцы змахнуў я пыл,
Твар потны спаласнуў вадой халоднай.
А есьці не было ніякіх сіл –
Разьбіла ўшчэнт журбой неверагоднай.
Хацелася зваліцца і заснуць,
Ды так, каб болей гэты сьвет не бачыць,
Каб не замольваць страшную віну
За тое, што не можаш перайначыць
Нічым ніколі палыновы дзень
З сьляпучым сонцам у смузе варожай,
Дзе і зямля, і тысячы людзей
Заложнікі, і ты між іх – заложнік...
Ішоў каля запыленых машын,
Што ў белы сьвет паўзьлі зь сялянскім скарбам,
Не мог глядзець у вочы тых жанчын,
Якія небу пасылалі скаргі.
Я – проста чалавек. Як разьвяду
Жах новы вавілонскага зрушэньня?
Сасьмяглым горлам піў, каўтаў бяду,
Аглухлы ад жальбы і галашэньня.
Я ведаў – тут бясьсільны нават Бог,
Але, наскрозь прабітаму трывогай,
На скрыжаваньні хойніцкіх дарог
Хацелася мне стаць на хвілю Богам...
Хістаў таполі вецер ля акон,
Чарнобыльскай гадоўлі хіжы вецер.
I сьніўся мне бязладны страшны сон,
Нібы адзін застаўся я на сьвеце.
Зямля ляцела ў прорву, а наўзбоч
На воблаках трубілі сьмерць анёлы...
Да скону буду помніць тую ноч,
Бабульчын ціхі шэпт у сьценах голых...
Бабуля ў Бога верыць пачала
Пасьля, здаецца, шостага дзесятка.
Да гэтага не тым яна жыла –
Крыж несла на гарбу ўдавы-салдаткі.
Яе мужык даўно сканаў ад ран,
Пасечаны сьвінцом на грамадзянскай.
I мусіла ўзьнімаць жыцьця дзірван
Спрадвечнай цягавітасьцю сялянскай.
Хатуль цяжкі на плечы ўскінуў лёс,
Яна і тры маленькія дачушкі.
Не высыхала ад бяссонных сьлёз
Да новае начы яе падушка.
Але на людзях ні сьлязінкі ўдзень,
Як камянела, каб набрацца сілы.
Кароў даіць – больш важкі працадзень.
А жыць жа трэба. Трыццаць год даіла.
Дамоў з калгаснай фермы прыбяжыць,
А там раве ў хляве свая карова.
Штогод араць, палоць і малаціць,
Яшчэ клапоты – сена, подсьціл, дровы.
А потым, як пярун, па ёй вайна,
Падпальвалі фашысты двойчы хату.
Ды з новай, што агорала яна,
Як ластаўкі, ляцелі ў сьвет дзяўчаты.
Да скону лёгкай на нагу была,
То да адной, то да другой – дарога.
Калі на ногі ўнукаў падняла,
Тады бабуля ўспомніла пра Бога...
Нядзеля. Вечар. За сталом сядзім
Мы зь ёй на кухні. Галава пустая –
Задачка не выходзіць, і прытым
Пад нос бабуля Біблію чытае:
«Тре-тий Ан-гел вос-тру-бил,
и у-па-ла с не-ба боль-шая-я звез-да,
го-ря-ща-я по-доб-но све-тиль-ни-ку,
и па-ла на треть-ю часть рек
и на ис-точ-ни-ки вод.
И-мя сей звез-де по-лынь;
и треть-я часть вод
сде-ла-лась по-лынь-ю,
и мно-ги-е из лю-дей
у-мер-ли от вод,
по-то-му что о-ни ста-ли горь-ки».
Уздрыгваю, бо мроіцца ў акне
Анёл з трубой, і ў сенцах чую крокі.
«Бабулька, не палохай ты мяне,
Бо праз цябе не вывучу я ўрокі».
Яна злуецца: «Не перашкаджай.
Чаго разьвесіў лапухамі вушы?
Мяне не слухай. Сеў рашаць – рашай!..»
I зноў сухімі вуснамі варушыць...
Кідаўся ад сцяны і да сьцяны
Мой ложак і валок у пашчу згубы...
I чорныя, як вугаль, груганы,
А не анёлы, узьнімалі трубы.
|
|
