13. ПАЛЫНОВАЯ ЗОРКА
Пад ветрам сівая трава,
Як дым, наплывае пад ногі...
Сівее мая галава,
Не можа пазбыцца трывогі.
Як волі, паветра глыну,
Ды стане не сьветла, а горка,
Паўсюль даўкі пах палыну
I ў небе – расьпятая зорка.
Глядзіць Беларусь на мяне,
Чарнеюць кругі пад вачыма.
Народ можа верыць мане,
Зямлю падмануць немагчыма.
Нібы да грудзей немаўля,
Да родных пагоркаў тулюся.
Збалелая маці-зямля,
Я толькі табе павінюся.
Не хочацца класьціся ў дол,
Не маючы ў сэрцы надзеі,
Што ты саўладаеш зь бядой
I верай нашчадкаў надзеліш,
I змогуць яны гаварыць
Прыветліва моваю наскай:
«Дзень добры! Заходзьце, сябры,
У хату да нас. Калі ласка!»
...Маўчыць, нібы камень, зямля,
Палын невядомасьцю свеціць...
Што будзе, што будзе пасьля? –
Не скажа ніхто ў гэтым сьвеце.
Ёсьць праўда адна – праўдай жыць,
Няхай і суровай, і горкай...
У небе над намі стаіць,
Як зьніч, палыновая зорка.
|
