|
|
9. ВЯРТАНЬНЕ
Памёр стары. Сканаў з наказам дзецям,
Які шаптаў, аж покуль не заціх:
«Ніколі... не бадзяўся я... па сьвеце...
Хачу ляжаць... на могілках... сваіх...»
Не ведаў ён, якая цяганіна
Пачнецца для журботнае радні.
Спачатку не выпісвалі машыну,
Хоць сотню вёрст агорвай на кані.
А потым не пускалі іх у зону,
Ноч адбылі ў машыне ля труны.
I ўсё ж былі вароты адамкнёны,
I да пагоста рушылі яны.
Высокі бор стаяў жалобнай вартай...
I сын сказаў пасьля такіх трывог:
«Нічога, бацька... Мы – народ упарты.
I ўсё-ткі ты ў пясочак родны лёг...»
У зоне пуста. Толькі вінаваты,
Як спадцішка, дымок над камінком.
Старыя людзі засялілі хату,
Жывуць сабе, як схімнікі, крадком.
На ўсе ўгаворы дзед махае кіем:
«Нікуды! I дарма агітаваць.
А вашы тры чырвонцы грабавыя
Не трэба. Дайце век дагараваць!..»
I сырадой бабуля зноўку цэдзіць
У спрытныя старыя гарлачы,
I з малаком цячэ праз марлю цэзій...
Хто ў гэтым лёсе можа памагчы?!.
Хоць зарасьлі дарогі палявыя,
Хоць у бары зязюльчын голас змоўк,
Перасяленцы – мёртвыя, жывыя –
Вяртаюцца, вяртаюцца дамоў...
|
|
