|
5. ДОЖДЖ У ХОЙНІКАХ А дзядзька не зважае на грымоты, На тое, што даўно да ніткі змок. На руль павесіў сетку з хлебам, боты, Упарта кантралюе хісткі крок. Ці ён веласіпед, ці той памалу Вядзе яго то проста, то бачком. I з боханаў, дарэшты набрынялых, Вада рудая коціцца цурком. Кабеты, што аўтобуса чакаюць, Махаюць з-пад страхі: «Ідзі сюды! Ты б хлеб акрыў. Скрозь пошасць... ды якая...» А ён бубніць сабе: «Ані бяды... Мне страхі вашы – плюнуць і расьцерці, П'ю малако і ўсё з гарода ем. Я і на фронце не баяўся сьмерці... Калі жывыя будзем – хрэн памрэм!» Старая хрысьціцца: «I як не брыдка! Пажылы чалавек, і так казаць... Я за цябе старэйшая, Мікітка, Паслухайся мяне, ідзі ты спаць». Суседка засьмяялася: «Алена, Ці ж ты яго не бачыш па лычы? Яму сягоньня мора па калена, Відно, пакупкі добра замачыў». А дзядзька: «Замачыў, бо ёсьць прычына. Ды вам, квактухам, гэта не паняць... Ад стронцыю, як раіць медыцына, Найлепшая вакцына – чарку ўзяць!» Старая шэпча: «Чаркай толькі бельмы Зальеш ды не пазбудзешся пакут... А дзе ты купіш, знойдзеш тое зельле, Каб вылечыць зямельку, родны кут? А я палю і паліваю грады, Сьляза мая сама сабой бяжыць... Ні сонейку, ні дожджыку не рады, Дык для чаго тады на свеце жыць?..» Замоўклі ўсе... I дзядзька стаў цьвярозы, I змог веласіпеду рады даць. Пайшоў на дождж і адвярнуўся. Сьлёзы Былі цяпер кабетам не відаць.
|
|