РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Сяргей Законьнікаў
Даведка
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Чорная быль
1. Выбух
2. Зона маўчаньня
3. Чаравічкі
4. Чарнобыльскі воўк
5. Дождж у Хойніках
6. Трэці анёл
7. За калючым дротам
8. Марадзёры
9. Вяртаньне
10. Пераліваньне крыві
11. Страх
12. Віна
13. Палыновая зорка
8. МАРАДЗЁРЫ
        
8. МАРАДЗЁРЫ

        
        Адным на ўсё жыцьцё – пакуты, гора,
        А гэтыя з бяды куюць рублі.
        Паўзуць, паўзуць, як вошы, марадзёры
        Па нежывой, атручанай зямлі.
        
        Б'юць вокны і ламамі крышаць дзьверы,
        Хоць і цячэ па карку ліпкі жах.
        Пакінутыя хаты і кватэры
        Абмацваюць, як трупаў, па начах.
        
        Сьпяшаюцца, грабуць гарэлку, рэчы,
        Зьдзіраюць, бо ў цане, і абразы.
        Не трэба ўзвальваць ім дабро на плечы,
        Матарызованыя ёсьць вазы.
        
        Пачырванее ад натугі морда –
        Не паддаецца, а такі каўнер!
        Якая прыгажуня носіць горда
        Хамут радыяцыйны той цяпер?
        
        Дарунак – тэлевізар каляровы –
        Галантны хмыр любоўніцы прывёз.
        Рэактар свой у хаце. Будзь здаровай!
        А ён сюды не суне болей нос.
        
        Паўзуць, паўзуць, як вошы, марадзёры
        Не толькі ў зоне. Іх у нас – спаўна.
        I нішчаць, і бяруць дзяржаву зморам,
        I як яшчэ дасюль ліпіць яна?
        
        Закладваюць пад наша заўтра міны
        Чыноўныя драпежнікі-сычы:
        Даюць каманду рэкі перакінуць,
        А потым вінаграднікі сьсячы.
        
        Туды-сюды без толку грузы шпараць,
        Станок валютны мокне пад дажджом,
        Ляжаць, пыляцца на складах тавары,
        Якіх нідзе не знойдзеш днём з агнём.
        
        Свайго яны абслужаць з-пад прылаўка
        Або дадому – завядзёнка тут.
        Астатнім, што ні выкінь,– будзе даўка.
        Навошта бударажыць просты люд?
        
        Мы ўсе для іх – даступныя мішэні...
        Хто ж корміцца з крутога мазаля,
        Каб выжыць, выварочвае кішэні
        Да самага апошняга рубля.
        
        Нялёгка ад зарплаты да зарплаты,
        Ад пенсіі да пенсіі трываць.
        А побач злодзей, прайдзісьвет закляты,
        Па рэстаранах можа глякаваць.
        
        А ты кусай счарсьцьвелую скарынку,
        Бяззубы інвалід або ўдава.
        У марадзёраў з ценевага рынку
        Не забаліць па гэтым галава.
        
        У іх ужо мільярды ў абароце,
        Пляваць ім на дзяржаву і закон.
        Яны трымаюць у сваёй аброці
        I тых, хто ўлез у верхні эшалон.
        
        Ды закрані ці паспрабуй праверыць
        Пяшчотныя адносіны радні:
        Той мафіі, якая на паверхні,
        З той мафіяй, што недзе ўглыбіні.
        
        Закруціцца без рыпу кола згоды,
        Што можна і няможна пойдзе ў ход.
        I зноўку станеш ворагам народа,
        Хоць галаву кладзеш ты за народ...
        
        Глядзіць на нас, разгубленых, з дакорам
        Наступны дзень, яго рашаем лёс...
        Паўзуць, паўзуць, як вошы, марадзёры...
        I хто іх спыніць? Дзе Ісус Хрыстос?

Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.