мо’ голаву іней пакрые гадоў, –  

у сэрцы ж ня зьвянуць зялёныя межы.  

струны нітак льняных закранай,

тчы узорам ручнік і абрус

Там вецер бы роднаю мовай гавора  

бачыш – пасумнелі родныя палі,  

пагублялі дрэвы лісьце над ракою,  

бэзавы галіны клікалі акном;  

пад мільёнам зораў, мігатлівых сьвечак,  

каб кажны моцнаю рукою  

гараў загон ды сеяў волю