РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Людміла Рублеўская
Даведка
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Забіць нягодніка, альбо Гульня ў Альбарутэнію
Уводзіны
Гульня №1
Гульня №2
Гульня №3
Гульня №4
Гульня №5
Гульня №6
Па-за гульнёй-1
Па-за гульнёй-2
Па-за гульнёй-3
Па-за гульнёй-3
Па-за гульнёй-4
Па-за гульнёй-5
Па-за гульнёй-6
Па-за гульнёй-7
Па-за гульнёй-8
Фінальная гульня-1
Фінальная гульня-2
Эпілог 1
Эпілог 2
Эпілог 3
Эпілог 4
Эпілог 5
Эпілог 6
ПА-ЗА ГУЛЬНЁЙ-8
        
ПА-ЗА ГУЛЬНЁЙ-3

        
        “Дрэва хутка прагніе,
        Камні скоцяцца на дно,
        Сталь-жалеза зьесьць іржа,
        Срэбра-золата скрадуць…
        Абрушыўся Лонданскі мост,
        Абрушыўся Лонданскі мост,
        Абрушыўся Лонданскі мост,
        Лэдзі мая, лэдзі… “
        
        Валяр’ян Скаловіч ляжаў на ложку, накрытым коўдрай з надпісамі “Чыкага”, і пахавальным голасам зноў і зноў напяваў песеньку лонданскіх беспрытульнікаў, нібыта яе словы былі надрапаныя на столі, куды прафесар упарта пазіраў. Макс, які гібеў за сталом над рэфератам — узяўся чытаць лекцыі па гісторыі ў каледжы, у чарговы раз парываўся папрасіць нашага госьця змоўкнуць, але не наважваўся. Пазнаёміўся ўжо з характарам прафесара. Выглядаў Скаловіч трохі лепей, тым больш апрануты ён быў ужо не ў фланэлевы халацік, а ў чорную кашулю і джынсы — волат Макс, які быў аднаго росту з прафесарам, адшкадаваў, толькі джынсы давялося завузіць. Чамусьці ў гэтым прыкідзе хімік з мінулага нагадваў старога рокера. Яму б яшчэ Едрусеву гітару… Вось толькі Едрусь нават сябрам гітару не давярае. Я часам зайздросьціла гэтаму кавалку фанеры з металёвымі дратамі — як яго любяць! Як песьцяць!
        Але Даліла даўно сьцьвердзіла, што ў нашай тусоўцы каханьне — канец сяброўству, і трэба душыць здрадніцкія гульні гармонаў.
        Якраз цярплівы, але адораны тонкім музычным слыхам Едрусь першым ня вытрымаў дэпрэсіўнага сьпяваньня, хаця голас Скаловіча быў досыць прыемны. Млынар выйшаў з кухні, куды Даліла адаслала яго чысьціць бульбу:
        — Спадар Валяр’ян, вы б лепей распавялі нам штосьці.
        Скаловіч нават галавы не павярнуў.
        — Я не на лекцыі, малады чалавек. А наймацца расказчыкам да вас не зьбіраюся.
        Каб на месцы Едруся быў Генусь, усчалася б раздражнёная дыскусія. Але Едрусь толькі паціснуў плячыма.
        — І ўсё-ткі… Невядома, колькі вам тут удасца прабыць. Ёсьць шанец нешта перадаць нашчадкам.
        — Ня думаю, што ў вашым часе ў мяне маюцца нашчадкі, — са змрочным гумарам прагаварыў Скаловіч. У мяне чамусьці сьціснулася сэрца… Сапраўды, ён жа самотны. Такі страшэнна самотны. Я папрасіла:
        — Ну вось хаця б… Мы ведаем, што вашы бацькі былі артыстамі. А дзе яны ігралі? У якім тэатры?
        Прафесар адарваўся ад сузіраньня столі і зьмерыў маю сьціплую постаць поглядам, як таполю перад сьпілаваньнем.
        — Так-так… Суд нашчадкаў… Не спадзяваўся, што ён выявіцца такім матэрыяльным. Вось толькі не разумею, для чаго вам падрабязнасьці майго асабістага жыцьця?
        — Таму што вы — гэта ўжо гісторыя. Наша гісторыя. На якую мы маем права, — сярдзіта патлумачыў Едрусь. Макс адарваўся ад сваёй працы і натапырыў вушы. З прафесара яшчэ не ўдалося выцягнуць ніводнага расповеду.
        — Гэта значыць, што я размаўляю з вамі нібыта з магілы? — пракаментаваў Скаловіч.
        — Можа і так… Ну дык і чаго вам тады замоўчваць? Чаго саромецца — у магіле? Я на вашым месцы распавёў бы ўсё сваё жыцьцё да драбніцаў. Мы адзін для аднаго — цені. Але дзякуючы вам адновяцца хоць якія аскалёпкі мінулага. Вы ж сябравалі з Нічыпаровічам — ведаеце, як нішчылася наша гісторыя. Можа, нейкіх вартых людзей бяз вашай дапамогі сёньня ніхто і ня ўспомніць. Так што давайце — пасьмяротную споведзь.
        Логіка Едруся, відаць, падзейнічала. Хімік і сам, падобна, быў аматар чорнага гумару:
        — Хм… Споведзь з магілы… Ведаеце, часам і ў магіле варта памаўчаць і даць сябе засыпаць. У Парыжы… — хімік запаволіўся, нібыта вырашаў, ці варта прыадчыняць перад намі карціны мінулага, але ўздыхнуў і працягнуў гаварыць. — Так, у Парыжы, яшчэ перад вайной… мне даводзілася слухаць старую сьпявачку, па мянушцы Гулю, Ненажэрная, якую ў свой час маляваў геніяльны карлік Тулуз-Латрэк. Яна танцавала канкан у Мулен-Ружы, калі гэта лічылася яшчэ страшэнна непрыстойным, і любая гандлярка зелянінай мела права шпурнуць ёй у сьпіну гнілы памідор. Цяпер парыжане любілі яе і шанавалі, як найкаштоўную рэліквію. Уявіце сабе — сцэна з чырвоным аксамітам, натоўп слухачоў, уся багема… І вось выходзіць яна, у дэкальтэ, панчохах у сетачку… І, ведаеце, такі дзіцячы ружовы бант — вось тут, на шыі. А скура вісіць, як пусты кашалёк. І голас… Як паламанае кола. Са мной была… адна экзальтаваная асоба. У шараварах. Дык пачала крычаць: “Змоўч! Змоўч! Гэта ганьба для ўсіх жанчын!” Французы нас ледзь не прыбілі.
        Скаловіч памацаў свой гарбаты нос, відаць, успамінаючы падрабязнасьці размовы з французамі.
        — Мая маці таксама насіла панчохі ў сетачку. Артыстка… Толькі не тэатру, а балагану. У вас ёсьць балаганы? Калёсы з палатняным верхам, размаляваным грубымі кветкамі. А там… Свая маленькая дзяржава. Стары леў, які так неахвотна выходзіць са сваёй клеткі, нібыта яе прэнты зрасьліся ўжо з ягонымі рэбрамі. Пры ім дрэсіроўшчык, таксама стары і запаволены, з сівымі доўгімі вусамі — ён быў дырэктарам балагану. Таўсманная чэрававяшчальніца з маленькімі вусамі на верхняй губе. Яе звалі Трыксьці, яна была добрай і дурнаватай. Гэта яна навучыла мяне чытаць, і каментавала прачытанае мною таямнічым пранізьлівым голасам, які сыходзіў, аднак, не з яе жывата, а нібыта збоку. Я нават бегаў і шукаў, хто гэта гаворыць, а яна сьмяялася. Быў яшчэ гутаперчавы хлопчык трыццаці гадоў, які ня еў мяса, каб не патаўсьцець і не пачаць выглядаць на дарослага. Ён доўга ненавідзеў і пабойваўся мяне, як магчымага канкурэнта. Сям’я ліліпутаў — мужык і жонка з аднолькавымі круглымі тварамі, нібыта ў масках, пажаўцелых і перакрыўленых ад часу. Кітаец, які ўмеў круціць на бамбукавых палках талеркі — адразу па шэсьць. Ён ставіў палкі на плечы, на далоні, на лоб і нагадваў гіганцкага жука, што абмацвае вусікамі паветра ўнутры слоіка. Ну і — мае бацькі. Факір з асістэнткай.
        — Як цікава! — я не магла стрываць захапленьне. — Цырк! У вас было незвычайнае дзяцінства!
        Скаловіча перасмыкнула.
        — Незвычайнае? Мабыць… Ведаеце, які мой першы ўспамін? Чырвоны азадак малпы. І вакол яго — фальбоны бліскучай фіялетава-зялёнай спадніцы. “Сьцены” з шэрай тканіны пагойдваюцца, у адной са “сьценаў” — дзірка, і з яе цягнецца да мяне пыльны дрыготкі прамень, як сонечная зьмяя… Гэта значыць, мяне везьлі ў фургоне. Так, цыркавыя дзеці маюць шмат уражаньняў, недаступных іх роўналеткам. Яны ў казачных касьцюмах, як маленькія прынцы і прынцэсы, выскокваюць з люстраных шафаў фокусьнікаў, выносяць на сцэну белых галубоў, прадаюць у антрактах кветкі і цукеркі, круцяць сальта… Але маім бацькам не пашэнь­ціла. Я рос занадта няўклюдным і непрыгожым, і мяне маглі прыстасаваць толькі да аднаго — каб сядзець унутры механічнай мадам Таро, васковай гадалкі з жалезным чэравам, і націскаць на рычажкі, з дапамогай якіх мадам выцягвала для жадаючых даведацца свой лёс карты. Пры гэтым яна варушыла васковымі вуснамі, і я мусіў гаварыць тое, чаму мяне навучылі, у сьпецыяльную трубачку. Мой дзіцячы голас з дапамогай хітрага прыстасаваньня ператвараўся ў нізкі, таямніча прарочы. “Цябе чакае казённы дом”… “Мар’яж”… “Бойся віновай дамы”… Трэба прызнацца, унутры гадалкі было цеснавата, нават для васьмігадовага.
        Балаган вандраваў ад Беластоку да Мелітопаля, ад Пінску да Смаленску… Падчас буйных кірмашоў мяне саджалі ў жалезны футарал уранку, а даставалі, калі цямнела, і п’яныя месьцічы гублялі ўсялякі інтарэс да сваёй гіпатэтычнай будучыні. Адзін раз, памятаю, мяне ўвогуле забыліся вызваліць, і я праседзеў у чэраве мадам усю ноч. Плакаць і крычаць баяўся — мне настрога забаранілі падаваць прыкметы жыцьця. Як толькі нехта даведаецца сакрэт васковай прадказальніцы — канец усяму балагану. Людзі любяць, калі іх падманваюць, і ненавідзяць тых, хто робіць гэта кепска.
        Скаловіч замаўчаў, амаль мройна гледзячы ў столь. І ўвогуле падчас расповеду ягоны голас гучаў, нібыта ён успамінаў, як гувернёр яго “и в Летний сад гулять водил”.
        — А як жа хімія? Навука? — папытаўся Макс, і я заўважыла, што наш архівіст крадма ўключыў дыктафон. Вось жук.
        — А хімія мая там і пачыналася, — патлумачыў Скаловіч. — Бацька заўсёды прымушаў мяне дапамагаць у падрыхтоўцы рэчываў для ягоных фокусаў. Ён сьпецыялізаваўся на агні. Ад яго дакрананьня ўспыхвала рознакаляровае полымя, ён трымаў агонь на далоні, глытаў яго, праводзіў праз зыркае вогнішча маю маці — у ружовай пышнай кароткай сукенцы і чорных ажурных панчохах… Маці была такая прыгожая. Я страшэнна раўнаваў яе да ўсіх, што глядзелі на яе вачыма, у якіх нібыта скакалі адбіткі пякельнага полымя, да ўсіх, каму яна ўсьміхалася, пасылала паветраныя пацалункі… Мяне яна не цалавала ніколі. Аднойчы я парваў яе панчохі на ніткі і кінуў у клетку да малпы.
        Я зьмешваў парашкі, расьціраў цьвёрдыя камякі мінералаў, асьцярожна пераліваў каляровыя вадкасьці… Запамінаў назвы, распытваў… Крадма эксьперыментаваў — атрымліваліся то выбухі, то сьмярдзючы дым, то бескарысныя згусткі… Яшчэ мой бацька меў кнігу на нямецкай мове “Вялікае мастацтва артылерыі”, у якой апісвалася, акрамя іншага, як учыняць розныя фейерверкі, рабіць петарды, афарбоўваць агонь… Рабіць пірафігуры — Бахуса, які пускае з кубка вогненную вінную пену, а пасьля зьнікае ў “ачышчальным агні”, “лятучага дракона”, “крывавага Марса”… Мадам Трыксьці, абруселая немка, дапамагла і тут… Я слова за словам разьбіраў тэкст, і толькі пасьля даведаўся, што аўтар самай чароўнай кнігі майго дзяцінства — беларус сямнаццатага стагоддзя Казімір Семяновіч, генерал-лейтэнант кароннай артылерыі Рэчы Паспалітай. Ну а сапраўдная навука зьявілася дзякуючы бабулі. Мяне падкідвалі да яе на зіму, пакуль з гастролямі было цяжка. А калі я падрос, яна аддала мяне ў школу — літаральна адабрала ў маці… Прыгразіла, што заявіць у паліцыю, быццам яны ў балагане змушаюць мяне ўдзельнічаць у сеансах чорнай магіі.
        — Напэўна, яна вас любіла? — пацікавілася я.
        — Ці можна любіць адроддзе шатану? — прамовіў хімік бяз цені крыўды. — Пані Леакадзія была прыстойнай удавой паштовага служачага з Менску. Гадавала адзіную дачку, прыгажуню Юльяну… У гімназіі вывучыла. А тая зьбегла з факірам-венграм з імем Янош Рагоцы з праезджага балагану.
        — Чакайце, але ж у вас не венгерскае, а беларускае прозьвішча? І па-бацьку вы — Іванавіч? — удакладніў Макс, старанна захінаючы рукою дыктафон.
        — Іванавіч я таму, што перайначыў Яноша ў Івана. А прозьвішча матчына — таму што мае бацькі не вянчаліся, — патлумачыў Скаловіч. — Бацька ўжо быў жанаты — ці то ў Польшчы, ці то на Украіне… Увогуле, ня ведаю, ці сапраўды ён венгр, як дэклараваў. У цырку часта называюць сябе экзатычнымі імёнамі. Ня чуў ад яго ні венгерскіх песьняў, ні цікавасьці да лёсу радзімы. Памятаю толькі, ён расказваў на ламанай расейскай мове пра парослыя вінаграднікамі горы, на вяршынях якіх стаяць старыя кляштары, як арліныя гнёзды. Пра атары авечак, якія яму ў дзяцінстве трэба было пасьвіць. Ён таксама ў свой час прыбіўся да вандроўнага балагану і зьбег ад мачыхі. Вось тут, над брывом, у яго быў шнар ад удару пугай. Казаў — пабілі аднавяскоўцы пасьля таго, як згубіў ажно шэсьць авечак. Падняўся нейкі віхор, яны спалохаліся, паляцелі ў прорву… Помню яшчэ, я страшэнна хацеў прымерыць шыкоўны венгерскі касьцюм Рагоцы для выступленьняў. Сіні, з залатымі кунтушамі… Бацька быў прыгожы. Спрытны, дужы, гучнагалосы, з чорнымі вусамі, якія за­кручваліся ў колцы, з буйнай чорнай грывай валасоў… Ці любіў ён мяне? Было пару разоў, праганяў тых, што мяне крыўдзілі. Але асаблівай пяшчоты не выяўляў. Лупіў, вядома… Тыя, каго ў дзяцінстве білі, іншага вы­хаваньня не ўяўляюць. А маці… З бацькам яны таксама ўвесь час біліся. Рагоцы меў палюбоўніц, напэўна, у кожным мястэчку, дзе мы спыняліся. Аднойчы ён прывёў у балаган чарнявенькую хахлушку з вялікай чорнай радзімкай на верхняй губе і сказаў, што яна будзе ягонай новай асістэнт­кай. Не, маці з балагану не сышла. Куды? На Ляхаўку, да беззаганнай пільнавальніцы нораваў Леакадзіі Пятроўны? Сышлася са старым дырэктарам-дрэсіроўшчыкам, і ў ягоны нумар са львом дадаліся дрэсіраваныя пудзелі, з якімі спраўлялася “мадэмуазэль Юльяна Скало”. Я гадзінамі расчэсваў паганую поўсьць тых чатырохлапых брахлівых артыстаў… Так што сабак не люблю яшчэ больш, чым панчохі ў сетачку. Калыханак маці мне дакладна не сьпявала. Мне ўвогуле здаецца, што яна, нарадзіўшы ў шаснаццаць, так і не ўсьвядоміла да канца, што зрабілася маці. Часам песьціла мяне, як ляльку. Потым адкідала… Як зламаную ляльку. Калі я падрос і зрабіўся зусім непрыгожы, увогуле забараняла пры чужых называць яе мамай. Я ж быў байструк. Тэорыю Аляксандры Калантай пра вольныя сэксуальныя адносіны тады яшчэ не ўзаконілі. І я дзіця граху.
        — Гэта перажытак — так казаць! — абурылася я. — Дзяцей дае Бог.
        — Шкада, вы не сустрэліся са спадарыняй Леакадзіяй Скаловіч, маёй бабуляй, каб пераканаць яе ў гэтым. Да таго ж, я працягваў бываць у балагане. Мяне час ад часу зноў забіралі бацькі, і я грашыў там сярод грэшнікаў “блазнаваньнем і чарнакніжніцтвам”. Як пазашлюбнага, бабуля мела права ўвогуле адняць мяне ў маці. Але ўзвальваць на сябе такі крыж назаўсёды? Не. Калі маці адвозіла мяне назад у Менск, на Ляхаўку, мяне чакала шматдзённае пакаяньне. Маці даводзіла да весьніцаў і вярталася. Я мусіў сам ісьці да бабулі, стукацца ў дзьверы з шырокіх дубовых дошак з прымацаваным да іх выцьвілым абразком у шкляной рамачцы, сьціскаю­чы ў руцэ клунак з маім “пасагам” — зьменай бялізны, некалькімі сшыткамі і трыма рублямі, загорнутымі ў балаганную праграмку. Ніколі не забудуся, як убачыў бабулю першы раз — мне было гадоў шэсьць, і яна падалася мне большай за чэрававяшчальніцу Трыксьці. Хаця насамрэч была нават нізенькай. Рухавая, па-вясковаму прыземістая, з гладка зачасанымі пад каптур сівымі-сівымі валасамі. Вельмі сьветлыя пукатыя вочы, кірпаты нос, тонкія строгія вусны — нібыта нічога застрашлівага. Але вочы гэтыя, сьветлыя, як лёд, шырока расстаўленыя, з белымі вейкамі, сьніліся мне па начах у жахлівых снах. Бо глядзелі на мяне заўсёды, як на вінаватага. Я ж нічога ня ўмеў — ні карыстацца відэльцам і нажом, ні вітацца, ні маліц­ца. Затое вечна зьмешваў нейкія сьмярдзючыя рэчывы ды блазнаваў. У балагане навучыўся трохі жангліраваць, ды яшчэ хаваўся ў самых нязручных мясьцінах — на вершаліне дрэва, на даху… Як бы там ні было — я бабулі Леакадзіі абавязаны. Гэта яна навучыла мяне верыць у Бога. Хаця так ні разу і не прапанавала назваць яе “бабуля Лёдзя”. Выключна — “Леакадзія Пятроўна”. Толькі я не пераняў ейнай нецярпімасьці да ўсіх, хто верыць ня так, як мы, і тых, хто грашыць. Я ж сам быў — увасабленьне граху. Яна не шкадавала мяне… Але я бачыў, што яна не шкадуе і сябе. І мне ў галаву не прыходзіла крыўдаваць, ці марыць пра іншыя адносіны. Скончыў гімназію… З перапынкамі на балаганныя вандроўкі. За два класы здаваў экстэрнам. І, дзякуючы ўрокам хіміі, бібліятэцы майго настаўніка, дзівакаватага пана Сымона Аляксандравіча па мянушцы Колба, які чамусьці прыхінуўся да мяне, і “летняй практыцы” ў балагане, ужо ў шаснаццаць гадоў я зрабіўся някепскім піратэхнікам. Фейерверкі — любых колераў, петарды, ракеты, якія могуць выпісваць у паветры вензелі… Вось тады мяне і знайшлі сацыялісты. І яна… Альбарутэнія…
        Апошнія словы прафесар прагаварыў зусім ціха. Але мы, дзеці фаст-фуду, агаломшана перазірнуліся. Прафесар прамовіў слова, якое было нашай салодкай таямніцай. Тое, што зьядноўвала нас і рабіла чужымі ў гэтым сьвеце.
        Альбарутэнія.
        Як прыходзілі да яе напачатку мінулага стагоддзя? Дзе яна хавалася? Як сустракала сваіх будучых вояў?
        Сыну факіра яна зьявілася ў абліччы лірніка.
        Сьляпога лірніка на кірмашы ў маленькім беларускім мястэчку. Стары сьпяваў пра Цыпрыяна-рыцара, які перамог татарскага хана. Жонку рыцара забралі ў палон, там яна ператварылася ў зязюлю і прыляцела ў родны край.
        
        “На зямлі ліцьвінскай вазёраў і рэк, як зораў,
        На зямлі ліцьвінскай дзяўчаты, нібы валошкі.”
        
        Валяр’ян слухаў… І разумеў, што яму пашанцавала натрапіць на сапраўднага майстра — якому ад нараджэньня Бог даў тое, што славутыя сьпевакі купляюць гадамі пакутлівай працы. Тонкія старэчыя пальцы краналі адмысловыя клавішы ліры, нібыта гладзілі бязважкія месяцовыя промні, голас кранаў сэрцы…
        Валяр’ян і сам часам размаўляў на мужыцкай гаворцы — не задум­ваючыся, як у хаце апранаюць зручныя пантофлі. Але на людзі трэба — крамныя чаравікі! Расейская, польская, лаціна…
        
        “Едзе Вітаўт па вуліцы,
        За ім нясуць дзьве шабліцы.
        Слаўны князь Вітаўт,
        Гаспадар на Літве!
        Шаблі літы, злотам біты,
        У яшчар-скуру апавіты.
        Адна шабля для спадара,
        Друга шабля на татара.
        Стануў Вітаўт прад кашовым,
        Бліснуў ў сонцы шабляй новай,
        Стукнуў-грукнуў у падковы,
        Гэй шыхтуйся пан кашовы!
        Гэй шыхтуйся збройна, жвава,
        Дзе йдзе бітвы слаўна справа.»
        
        Лірнік сьпяваў, твары людзей побач былі сур’ёзныя, нібыта на іх вачах нараджалася нешта важнае… Большае ад асобнага чалавечага лёсу…
        
        «Ой, ў нядзельку параненьку
        Ўзыйшло сонейка хмарненька,
        Ўзыйшло сонейка над борам
        Па-над Сялецкiм таборам.
        А ў таборы трубы граюць,
        Да нарады зазываюць.
        Сталi рады адбывацi,
        Адкуль Воршу здабывацi:
        А цi з поля, а цi з лесу,
        А цi з рэчкi невялiчкi?
        Сталi хлопцы-пяцiгорцы
        Каля рэчкi на прыгорцы.
        Гучаць разам з самапалаў,
        Б’юць паўсоткаю з гарматаў.
        Масква стала наракацi,
        Места Воршу пакiдацi.
        А як з Воршы уцякалi,
        Тую рэчку праклiналi:
        «Бадай ты павысыхала,
        Наша слава тут прапала...»
        
        Гэта было так непадобна да песьняў, якія сьпяваліся ў балагане для публікі:
        «Что танцуешь, Катенька?
        Польку, польку, маменька!
        С кем танцуешь, Катенька?
        С офицером, маменька!»
        
        Не падобна гэта было і да таго, што сьпявалася не для публікі — за чаркай гарэлкі, на калёсах, хаця й тое было гожа.
        
        «Ой, пайшла я малада, лугавінай,
        Абматалася уся лапушынай…»
        
        Лірнік сьпяваў балады пра невядомую зямлю. Невядомы народ. У якога былі свае каралі і рыцары, чароўныя дамы і паэты. Які бараніў сябе мячамі і шаблямі і меў годнасьць і гонар.
        І Валяр’ян раптам усьвядоміў — гэта пра гэтую зямлю, і пра гэты народ, да якога належыць ён, байструк.
        Таму што, калі ты чалавек, здольны думаць, кахаць і пакутваць, табе нельга жыць, ня маючы зямлі, якую можна называць сваёй, за якую можна памерці. І найлепш гэта разумее той, хто пазбаўлены любові і ўласнага дому.
        Ён выпрасіў у бабулі тры капейкі і запісаўся ў першую Менскую публічную бібліятэку, якая, вядома, мела імя Аляксандра Пушкіна. Там адшукаў у навуковых часопісах артыкулы фалькларыстаў — Федароўскага і Сержпутоўскага, Налецкага і Адама Багдановіча. Прачытаў, спатыкаючыся на старажытных, незразумелых словах, урыўкі Баркалабаўскай хронікі, што друкаваліся ў адным з філалагічных альманахаў, як узор пісьменнасьці “Северо-Западного края”.
        “Року 1590 былі козакі запрозкіе Матюша с полком, Голый с полком у Могілёве. Аж до Мінска пріставство по волосьцях бралі, а крыўды, шкоды не чінілы, только жонок охочых, тых намовлялі і заклікалі, абы з німі на Ніз ішлі. І взялі з собою жонок і девок яко двесте поголов”.
        А пасьля стрыжаная курсістка, якая пасялілася ў доме, суседнім з домам яго бабулі, прынесла яму газету. Называлася “Наша Ніва”.
        
        «Не пужайся, што здрадныя хмары
        Неба ўслалі з канца да канца,
        Што свае цемната ўнесла чары,
        Закружыўся груган над папарам:
        Яшчэ прыдзе вясна!»
        
        Курсістка пацікавілася — “Ці праўда, што ты цыркач?”, а пасьля папыталася, ці ўмее ён рабіць нітрагліцэрын.
        
        Скаловіч усьміхнуўся нейкім сваім успамінам — усьмешка на нейкае імгненьне падалася зусім мілай — без зьедлівасьці альбо горычы.
        — А далей? Што з вамі было далей? — нецярпліва гукнуў Макс.
        — Цікава, як вы запісваеце тое, што я гавару? Нейкая новая тэхналогія? — бязьвінным голасам папытаўся хімік.
        — А адкуль вы… Чаму… — разгубіўся Макс.
        — У вас голас, як у сьледчага.
        Цікава, што гэты чалавек яшчэ пра нас зразумеў?
        Адзінае, што супакойвае — і ён часам памыляецца і робіць няправільныя высновы.
        — Прынамсі, я ведаю, што Беларусь жыве… Праз столькі гадоў. Беларуская мова гучыць з усіх вуснаў.
        Гэта было, магчыма, брыдка — але мы зарагаталі. Скаловіч недаўменна паглядзеў на нас. Потым страшэнна спахмурнеў. Відаць, зразумеў сітуацыю раней, чым Едрусь агучыў:
        — Такіх, што размаўляюць па-беларуску, а не на “нармальным языку”, тут няшмат. На вуліцах гэтага гораду вы рэдка пачуеце беларускае слова.
        Тут прыйшла Даліла і запатрабавала, каб мы пакінулі хворага ў спакоі — ён зусім зьнямогся.
        Спадар Валяр’ян сапраўды, відаць, зьнямогся. Бо ляжаў, заплюшчыўшы вочы, нібыта зноў страціў прытомнасьць.
        А можа, проста аплакваў сваю Альбарутэнію.
        А я, адыходзячы дадому, падумала, што дарэмна так і не наважылася распавесьці Скаловічу, як пабачыла сьмерць Антаніны. Можа, для яго гэта сапраўды важна, і ён не такі строгі і фанабэрысты, як мне было падалося…

Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.