 | II
СЬВІЦЯЗЯНКА |  |
…Ён туляецца па беразе,
беспрытульна азіраецца навокал, і
тут вецер праляцеў па цёмным лесе,
усхваляваліся й расступіліся воды.
Усхваляваліся, расступіліся віры, і
– нечуваная ява –
над срэбным люстэркам Сьвіцязі
расьцьвітае дзявочая краса. Твар
яе – нібы бутон белае ружы
ў кропельках расы, строй яе,
празрысты, нібы туман, ахінае
лёгкую постаць. “Мой мілы хлопча,
мой малады хлопча, – чула мовіць
дзеўчына, – навошта ты блукаеш
каля водаў Сьвіцязі
ў пару маладзіковую?..
| | Адам Міцкевіч |
Драпінкі кіпцяў рысі –
сьлёзкі ў ажурнай альтанцы:
заўтра плакаць Марысі,
бо сёньня пяяць сьвіцязянцы.
Сёньня пяяць сьвіцязянцы,
граць на палёх верасовых,
танчыць вабныя танцы,
пасьвіць сычы і совы.
Сёньня ў дубовых лісточках
анёлы-збаўцы паснулі,
а заўтра ў сваіх садочках
будуць раўці Ганулі.
Я з азёрных наядаў,
я – прынада ліцьвіна,
муза ягоных балядаў,
грай, сьпявай, мандаліна!
Я – вадаплаўная птушка,
я – лятучая рыбка,
недзе ў карчомцы пірушка,
плача габрэйская скрыпка.
Я – азёрная фэя
з вачыма зялёнае сілы,
згуба любога Арфэя,
ходзь да мяне, мой мілы!
Ён пойдзе гэтаю сьцежкай,
ён будзе думаць пра Зосю,
вой, не хадзіце пешкі,
колькі вас там засталося!
Мае цалункі й абдоймы
лепшыя лекі ад сьвету:
забудзьце вашыя соймы,
ваша liberum veto!
Грайце, мае кастаньеты –
дарунак з гішпанскага краю!
Забудзь сваё liberum veto –
я табе ўсё дазваляю.
Я – атрутней, чым грошы,
я – жывая магіла,
ходзь да мяне, мой харошы,
Кася табе маніла.
Тут – твае вусны, юнача,
тут – насалода згубы,
а там пад вадою плача
горад, змрочны і любы.
Тут шапоча калосьсе,
там – тужлівыя зыкі:
калі гэта ўсё адбылося,
ў месьце былі музыкі.
Ня звоняць калі ў касьцёле,
з водаў чуваць катрынку.
Мы ім насілі солі,
дом наш на самым рынку.
Там, у глыбях, бы глыба,
цісьне на скроні Сьвіцязь,
грукае ў шыбіну рыба
й грукае сэрца: віцязь.
Але засвойваеш чары
і вучысься быць бядою,
калі твае сьціплыя мары
Бог залівае вадою.
Калі Ён стрыножыць рухі
твае няхітрае полькі,
тады ад роспачы й скрухі
табе застаецца толькі
скокаць дзікія скокі
у прыазёрнай смузе,
лавіць за хвасты сарокі
і на лузе, на лузе
ў стозе шукаць іголку,
як найцяжэйшую страту,
ўсю ноч. І тануць на золку
сэрцам на шпіль магістрату.
|
|
