VIII. І МАЦІ ІХ САФІЯ
Yhvh.by
[На Беларусі Бог жыве… У.Караткевіч]
[В деревне Бог живёт не по углам… І. Бродзкі]
Курган і дарога, і берагі два ў ракі.
Прывезла Табе цяльняшку – бяры й насі,
мой колісь магутны сівенькі Божа, які
у пэнсійным узросьце пасяліўся на Белай Русі.
Мой пастаральны Госпад – сьціплы пчаляр,
рой вясковых турботаў у яго галаве:
зьдзейсьніўшы найсаладзейшую зь існых мар,
ён у слоікі мёд ліе і бароніць вульлі свае.
Госпадзе, Ты сплятаеш цыбулю ў вянкі
і пчолак, цалуючы, садзіш сабе на язык.
Даруй нам занятасьць сабой і імпэт гарадзкі,
як даруем і мы невяртальнікам нашых пазык.
Даруй нацыяналісту, каторы кажа: перадусім
Мова, і лёзунгам глушыць зумканьне пчолаў тваіх:
ён тут і такім нарадзіўся, зрэшты, мы ўсе вісім
на гэтым, хоць і не зьбіраемся больш за траіх.
Даруй фэміністцы, каторая кажа: усе мужыкі
казлы, й канкуруе зь нябёсамі сіньню сваіх панчох.
Даруй ёй, хаця, магчыма, я і сама з такіх:
Ты не крыўдуй на дурніцу, мой патрыярхальны Бог.
Даруй антыглябалісту, каторы зь дзіцячай рукі
вышыбае бляшанку колы і гамбургер топча двайны.
Даруй нам усім, бо гэта не на вякі,
гэта на пару хвілін да пачатку вайны.
Wiosna narodow
XVIII стагодзьдзе.
Прыходзіць дзяўчынка па навуку ў маёнтак,
кажа: “Дабрыдзень, цётачка!” –
а ёй – бізуном па срацы:
Mow, kurwa, po polsku!
Mow, kurwa, po polsku!
ХІХ стагодзьдзе.
Прыходзіць хлопчык па навуку ў школку,
кажа: “Дабрыдзень, дзядзечка!” –
а яму – лінейкай па пальцах:
Говори, блядь, по-русски!
Говори, блядь, по-русски!
Адно й застаецца радасьці:
кароўкі ў полі,
каштэлі ў прыполе
і хлеб на абруску.
Love is…
Любовь – это два сердца на одной булавке.
Зь дзявочых анкетаў.
Што такое страла Амура, я ўведала рана.
Я гасьціла ў Польшчы, й Альжбета, мая гаспадыня,
прынесла аднойчы зранку навіны з крамы
пра “жах, які здарыўся ўчора ў суседняй гміне”.
Першы цалунак, нясьмелыя першыя крокі –
такога раней не было ў іх жыцьцёвым цыклі,
яна яму шалік вязала, зрабіўшы ўрокі,
ён прагульваў урокі й катаў яе на матацыклі.
Яны не прысьпешвалі дзеяў ні ў вершах, ні ў прозе,
яны проста любілі дарогу й самотныя гонкі,
але вось “учора” на іх улюбёнай дарозе
фурман, распрогшы, каня паіў ля калёнкі.
І быў вецер у сьпіну, і быў далягляд чысты,
але тут гэты воз. Фурман толькі й выгукнуў: “Во бля!”
(ці як там па-польску?) – калі таго матацыкліста
і яго пасажырку наскрозь працяла аглобля.
Вось табе й “лав мі тэндэр”, вось і “бэсамэ муча”, –
жах ажылай мэтафары, сьмерць у суседняй гміне...
Я тады зразумела: каханьне – гэта балюча,
ў асабліва цяжкіх выпадках каханак гіне.
Яны маглі б разьвітацца, бо яна паступіла ў Варшаву,
альбо кахацца на кухні, бо хатнія выйшлі,
ды Амур, зрабіўшы сваю амурную справу,
пакінуў іх сэрцы вісець на адным дышлі.
|
