VIII. І МАЦІ ІХ САФІЯ Yhvh.by [На Беларусі Бог жыве… У.Караткевіч] [В деревне Бог живёт не по углам… І. Бродзкі] Курган і дарога, і берагі два ў ракі. Прывезла Табе цяльняшку – бяры й насі, мой колісь магутны сівенькі Божа, які у пэнсійным узросьце пасяліўся на Белай Русі. Мой пастаральны Госпад – сьціплы пчаляр, рой вясковых турботаў у яго галаве: зьдзейсьніўшы найсаладзейшую зь існых мар, ён у слоікі мёд ліе і бароніць вульлі свае. Госпадзе, Ты сплятаеш цыбулю ў вянкі і пчолак, цалуючы, садзіш сабе на язык. Даруй нам занятасьць сабой і імпэт гарадзкі, як даруем і мы невяртальнікам нашых пазык. Даруй нацыяналісту, каторы кажа: перадусім Мова, і лёзунгам глушыць зумканьне пчолаў тваіх: ён тут і такім нарадзіўся, зрэшты, мы ўсе вісім на гэтым, хоць і не зьбіраемся больш за траіх. Даруй фэміністцы, каторая кажа: усе мужыкі казлы, й канкуруе зь нябёсамі сіньню сваіх панчох. Даруй ёй, хаця, магчыма, я і сама з такіх: Ты не крыўдуй на дурніцу, мой патрыярхальны Бог. Даруй антыглябалісту, каторы зь дзіцячай рукі вышыбае бляшанку колы і гамбургер топча двайны. Даруй нам усім, бо гэта не на вякі, гэта на пару хвілін да пачатку вайны. Wiosna narodow XVIII стагодзьдзе. Прыходзіць дзяўчынка па навуку ў маёнтак, кажа: “Дабрыдзень, цётачка!” – а ёй – бізуном па срацы: Mow, kurwa, po polsku! Mow, kurwa, po polsku! ХІХ стагодзьдзе. Прыходзіць хлопчык па навуку ў школку, кажа: “Дабрыдзень, дзядзечка!” – а яму – лінейкай па пальцах: Говори, блядь, по-русски! Говори, блядь, по-русски! Адно й застаецца радасьці: кароўкі ў полі, каштэлі ў прыполе і хлеб на абруску. Love is… Любовь – это два сердца на одной булавке. Зь дзявочых анкетаў. Што такое страла Амура, я ўведала рана. Я гасьціла ў Польшчы, й Альжбета, мая гаспадыня, прынесла аднойчы зранку навіны з крамы пра “жах, які здарыўся ўчора ў суседняй гміне”. Першы цалунак, нясьмелыя першыя крокі – такога раней не было ў іх жыцьцёвым цыклі, яна яму шалік вязала, зрабіўшы ўрокі, ён прагульваў урокі й катаў яе на матацыклі. Яны не прысьпешвалі дзеяў ні ў вершах, ні ў прозе, яны проста любілі дарогу й самотныя гонкі, але вось “учора” на іх улюбёнай дарозе фурман, распрогшы, каня паіў ля калёнкі. І быў вецер у сьпіну, і быў далягляд чысты, але тут гэты воз. Фурман толькі й выгукнуў: “Во бля!” (ці як там па-польску?) – калі таго матацыкліста і яго пасажырку наскрозь працяла аглобля. Вось табе й “лав мі тэндэр”, вось і “бэсамэ муча”, – жах ажылай мэтафары, сьмерць у суседняй гміне... Я тады зразумела: каханьне – гэта балюча, ў асабліва цяжкіх выпадках каханак гіне. Яны маглі б разьвітацца, бо яна паступіла ў Варшаву, альбо кахацца на кухні, бо хатнія выйшлі, ды Амур, зрабіўшы сваю амурную справу, пакінуў іх сэрцы вісець на адным дышлі.
|