V. ЯНА І ЯНО
Я: A melie_23
Я пазнала яго па майцы з царквой Санта-Крочэ.
Ён меў новыя дыскі і (мусіць) пагляд васіліска,
і таму я ўпарта глядзела яму ня ў вочы,
а на пальцы, якія трымалі люстэрка дыска.
З таго дня, як раней: хаджу басанож па гальцы,
не ўстаю (па стане здароўя) пад гукі гімну,
але гіну ад млосьці, ўявіўшы, як гэтыя пальцы
набіраюць пароль найпякнейшага ў сьвеце лагіну.
Ты: Eva
Мужчынам, якіх ты чакала б, калі вайна, –
імя Легіён; не таму, што амаль кожны год бывае вясна,
а таму, што ў слухаўцы вецер і іх галасы,
і, насуперак перасьцярогам пра шкоду паленьня,
іх цыгарэтамі пахнуць твае валасы;
калі заўтра вайна, ім пазаўтра ісьці ў лясы,
бо яны па-свойму тлумачаць слова “сьцяна”,
бо яны – партызаны, і гэта ў чацьвёртым калене.
Яна: Penelopa
Калі выкладаць, то яна хацела найлепшай клясы,
калі гуляць – то ад сушы-бару да айрыш-пабу,
калі ідэю – то фікс, і абавязкова ў масы,
калі засіляцца – то пятлю пажадана
зь ядвабу.
Працэс, дзе яна пракурорам, адклаўшы зноўку,
яна падпілоўвала шпількі варожым гейшам,
ня думаючы пра тых, што сплылі ў вандроўку,
і, як ні складана было, жыцьцё рабіла
прасьцейшым.
А па начох яна, распусьціўшы дазваньня сыстэму
спрадвечных каардынатаў “уток-аснова”,
няўмека, вярэдзіла пальцы ды ткала схему
мэтрапалітэну свайго існаваньня
нанова.
|
