|
АДСТУПЛЕННЕ ПЕРШАЕ – ПАТЭТЫЧНАЕ
|
|
|
АДСТУПЛЕННЕ ПЕРШАЕ – ПАТЭТЫЧНАЕ
О, Беларусь!.. – Няхай усклікну
І я – за волатамі ўслед.
Як пілігрым нясе малітву –
Так я нясу іх запавет.
Я скалясіў і змераў пешкі
Твае прасторы ўдоўж і ўшыр –
І ўсе шляхі, дарогі, сцежкі
Пакрыжаваліся ў душы.
Не знаю сам, якога зелля
Ты падліваеш мне ў пітво, –
Што гэтак моцна, гэтак хмельна
Тваё чаруе хараство.
Не знаю слоў, каб растлумачыць,
Разгадку тайны праявіць, –
Чаму штодня мне трэба бачыць
Твой непаўторны краявід.
Чаму без роднага паветра
Я доўга дыхаць не магу,
Чаму мне суджана павечна
У неаплатным быць даўгу –
Перад тваёю некрыклівай,
Зусім не кідкаю красой,
Што з воч зрываецца імклівай,
Непераможнаю слязой,
Што анікому не чужая
І нават кончаных бадзяг
Адчуць раптоўна прымушае,
Як радасць тахкае ў грудзях.
«Якая дзіўная краіна! –
Пісала госціца адна: –
І да Бабруйска скрозь – раўніна,
І за Бабруйскам – раўніна...»
Перапрашаю госцю вельмі –
Удакладніць належыць тэкст:
Хоць раўніна – ды не пустэльня,
Хоць і раўніна – ды не стэп!
А ўсё лясы ды пералескі,
Бары, дубровы ды гаі,
Бяроз і сосен пераблескі,
Нязмоўчны шчэбет у галлі.
А ўсё пагоркі, ды лагчыны,
Ды касагоры, ды равы,
Сярод палеткаў – лугавіны,
У ціхіх поймах – паплавы.
А ўсё азёры ды азерцы,
Бруенне рэчак, плыннасць рэк...
Дык што ж за дзіва, што на сэрцы
Адбіўся вобраз твой навек?
Дняпро і Нёман, Сож і Прыпяць,
Дзвіна, Бяроза і Вілля –
Спляліся так, што не разблытаць
Іх у душы маёй, зямля!
Не раз’яднаць і не адсекчы
Ні ручайка – пакуль жывы.
Тваіх артэрый ток адвечны –
Давечны ток маёй крыві.
Спыні на міг – і задыхнуся,
І – як падкошаны ўпаду.
Ды знаю, што прашэпчуць вусны
Раней, чым іх навек звяду.
Тваё імя яшчэ прамоўлю
Апошні раз, о краю мой!
Шчаслівы лёс – плаціць любоўю
Табе і жыць – адною ёй.
З чаго пачаў калісь над Гайнай –
І скончу тым... Спакойны я:
Павек не стане чорнай ганьбай
Любоў прасветлая мая!..
|
