ДАПЕЎКА
Усё, чытач. Я стаўлю кропку.
Ах, не завершаны сюжэт?
Ну, што ж рабіць! Далей – ні кроку.
Далей – табу і запавет.
Мне і самому знаць цікава,
Ці развязаў вузлы герой.
Але гадаць – не маю права,
І клопат гэта ўжо не мой.
Апроч таго, мой дружа шчыры,
Я знаю кошт тваіх гадзін –
І я не стану іх транжырыць:
Паэтаў – шмат, а ты – адзін.
Ты й так парой як непрытомны:
Няма жыцця – хоць апупей! –
Ад мнагатомных, мнагатонных
І манатонных эпапей!
Я не спаборнічаць сабраўся,
Тым больш – у тонах і тамах,
Калі ад лірыкі падаўся
На стаўбавы эпічны шлях.
Адну надзею ў сэрцы маю,
Што ў нейкі з дальніх вечароў,
З нагоды нейкай, аб’яднаю
Сваіх няведамых сяброў,
І ў некім знойдзецца адвага,
І нехта скажа без граха:
«Тут лёс, браткі, ляжыць на вагах,
А з ім – і слова, і страфа!..»
|
