|
АДСТУПЛЕННЕ ЧАЦВЁРТАЕ – У ГОНАР МАЦІ
|
|
|
АДСТУПЛЕННЕ ЧАЦВЁРТАЕ – У ГОНАР МАЦІ
Такі закон прыроды, маці,
І ў ім ёсць сэнсу глыбіня:
Раней, чым першы смех дзіцяці,
Ты доўга чуеш плач штодня.
Ягоным смехам, словам, спевам
Пасля ўмудрэеш... А спярша –
Патрэбен плач, каб болем спелым
Магла напоўніцца душа.
І колькі ты жывеш на свеце –
Спакон вякоў, здавён-даўна –
Ты сэрцам там, дзе плачуць дзеці,
Бо дзеці слёз не льюць дарма.
Бо ім ці страшна, ці балюча,
Ці душыць крыўда – не сцярпець.
Ад шчасця слёзы ў іх не льюцца,
Ад шчасця – хочацца ім пець.
Ты – маці, ты – на ўсё гатова,
Усё – змагчы, усё – аддаць,
Адно б вясёлых ды здаровых
Дзяцей пад сонцам аглядаць.
Таму сабе ты ў долі просіш
Зусім не шмат, зусім не шмат:
Над галавою – неба просінь,
Ды ў дзецях – лад, у дзецях – лад.
О, як ты радуешся светла,
Калі, не зломкі, не злябы,
Яны жывуць беззапаветна
Дабром – без прыценю злабы!
Як пачуваешся шчасліва,
Калі, не кволыя душой,
Яны шануюць клапатліва
Твае гады і гонар твой!
Гады ж баляць, гады цяжэюць.
А балючэй за ўсякі боль –
Як дзеці любыя чужэюць
І варагуюць між сабой.
І ты глядзіш пакутна-скрушна:
«Чаго вам, дзеткі, не стае,
Каб жыць па-брацку, згодна, дружна?
Усе ж вы – родныя мае!
Я ўсіх пад сэрцам вас насіла,
І кожным гордая была,
І шчасця кожнаму прасіла,
І ў кожным род наш берагла...»
О, так! У кожным прадаўжала
Свой род – не горшы між другіх.
І як ні крыўдзіў лёс, бывала, –
Ніхто не бачыў слёз тваіх!
Вайна, разбой, пажар смяротны –
І зноў – з руінаў, з небыцця –
Тваёй любоўю дом твой родны
Уваскрасае для жыцця!
Ніякай сіле, ліху злому
У сэрцы маці не забіць
Надзею: даць працяг жывому!
Надзею: песціць і любіць!
І колькі доўжыцца тут вёснам,
Кругавароту зім і лет –
Прыгожы, казачна-дзівосны
Дарыць ты будзеш дзецям свет.
Пры ўмове, матухна, што сёння
Зямлі ўсёй дочкі і сыны
Развеяць змогуць назаўсёдна
Цень тэрмаядзернай вайны.
Што ў цэлым свеце, на планеце,
Ва ўсіх краях, ва ўсіх кутках –
З’яднае ўсе людскія сэрцы
Твой вобраз з дзіцем на руках!..
|
