|
За акном на акоранай жэрдцы бусака, што ляжыць на дзвюх выпушчаных з вугла дзеравiнах, скача i падцiкоўвае ў хату чорнаю пацеркаю вочка шары, з стракатымi карычняватымi крыльцамi верабей. Змецiўшы яго, Хрысця перастае стукаць лядам, падпiрае рукамi падбародак, упёршыся ружаватымi локцямi ў збоiч варштата, туга абцягнуты жоўтаю ў чорныя крыжы полкаю радзюжкi, i доўга ўзiраецца ў акно. Верабей пырхае недзе ў дзiрачку за лiштваю, шалпочацца, як мыш, i вылятае адтуль, трымаючы ў дзюбку касмылёк кудзелi, смешны ўжо i вусаты. Хрысця глядзiць на яго, i ў яе, як у маленькае, ад радасцi блiшчаць рудаватыя, з чорнымi чалавечкамi вочы. Крывiцца ад смеху куточак рота, дужкаю тонкага маладзiка на шчацэ дрыжыць неглыбокi тугi шнарок. Пераляцеўшы наўскасяк гародчык, верабей заварочвае на другi бок хаты i хаваецца з Хрысцiных вачэй. Нясе гэты злiнялы вус леташняе кудзелi сабе на гняздо – мо дзе ў шчыт цi пад лату ў чужой страсе. Гiне з вачэй верабей, i гiне на Хрысцiнай шчацэ гэты трапятлiвы, выгнуты дужкаю шнарок. Мяккiя надзьмутыя губы падцiнае нейкая чэрствая злосць. Жмурачыся ад нязыркага, завешанага рэдзенькаю смугою сонца, што схiлiлася на полудзень i коса свецiць на шуфляду акна, Хрысця глядзiць на блiзкi поплаў, дзе ўжо лапiчкамi зазелянелася порсткая маладая трава i пагусцелi, натапырыўшы жаўтлявыя таўкачыкi з вострымi язычкамi лiсця, парасоны старых вербаў. На выцвiлы хвойнiк, дзе ўжо недзе кiпiць i пахне, як воцатам, невысокi каўпачок мурашнiку. Далей за хвойнiкам у сiняватай, як тытунёвы дым, смузе цямнеюць карычняватаю скарынкаю раллi вялiкiя боханы прылуцкiх грудоў. Белым каснiком у цёмнай лагчынцы ззяе яшчэ снег. На спадзе грудоў, як копы сена, расселiся Прылуцкiя хутары. Хрысця, зняўшы з сашчэмленых кулачкоў падбародак, пiльней цiкуе туды i пазнае абкiданую на прыстаўленыя да сцяны калкi, каб у дзверы не заганяла снег, ужо зрудзелым хваёвым галлём Рэпкаву хату. Чорнаю мурашкаю на полi варушыцца конь. «Цi не Рэпкаў Жэнiк барануе авёс?» Хрысцiны губы зноў пачынаюць дрыжаць i крывiцца, за куточкам рота на шчаку набягае выгнуты дужкаю глыбокi шнарок. Хрысця смяецца сама сабе, успомнiўшы, як у тую суботу да яе прыходзiў сватацца Жэнiк Рэпка, надзеўшы новы, у некага, мусiць, пазычаны пiнжак – з доўгiх рукавоў выглядалi толькi кончыкi пальцаў з ружовымi пазногцямi. Каб не надта выдавала, што ён маленькi i недарослы, Жэнiк нават схiтраваў – узяў за свата Марцiна Ваўчка. Яны абодва i перакацiлiся цераз парог ужо прыцемкам, акурат натрапiўшы да Корсакаў на вячэру. Марцiн, перавязаны цераз плячо белым ручнiком, з боханам хлеба пад пахаю, нават збiўся з панталыку, не ведаючы, што казаць; зняўшы шапку, доўга лавiў за вухам вышмарганы касмылёк валасоў, доўга прытоптваў яго на белым, што нiколi, пэўна, не бачыла сонца, цеменi, покуль ужо не схамянуўся i не гукнуў тое, з чаго пачынаюць, зайшоўшы ў хату, сваты: – Сват прысланы, каб быў стол засланы! – Хоць сабе i не засланы, але нешта на iм ёсцека. Просiмо i цябе, сваток, – засмяяўся Корсак, папярхнуўшыся сопкаю картопляю. – Ну, няхай i наш траяк не будзе шчарбаты, – Ваўчок палажыў на стол бохан хлеба i неяк скоранька абедзвюма рукамi вышмаргнуў з адтапыранае кiшэнi сiняватую бутэльку гарэлкi. Жэнiк, падтрасаючы на плячах гаматны пiнжак i круцячы, выцягваючы з непрывычкi перацiснутую карычневым у белыя бубачкi гальштукам шыю, прысеў на лаву, як i належыць маладому, пад трэцяю бэлькаю. Хрысця, каб не зарагатаць, закрываючы рукою рот, выскачыла з-за стала i ўжо ў сенях дала сабе волю – зайшлася, спытай чаго, ад гвалтоўнага смеху. У хату яна ўжо не вярнулася. Не акрыўшыся, як стой, у белай кофтачцы i чорнай паркалёвай спаднiцы, босая, не чуючы пад сабою ног, паляцела да Мондрых. На вулiцы ўпоцемку ўбачыла белага Мондравага каня i задыхнулася ад нечаканай гарачынi: Iмполь, напаiўшы ў рэчцы каня, ехаў дадому. – Во гарачая, – засмяяўся ён, паказваючы белыя ўпоцемку зубы i паварочваючы каня, каб заступiць ёй дарогу. – Вой, пусцi, бо i проўда змерзну, – адступiлася яна, чуючы, як цёплым потам пахне стары конь. – Папрасiся добранька. – Дальбог, Алеся згледзiць. – I няхай!.. На ганку, праўда, грукнула i зазвiнела, пакацiўшыся, пустое вядро. Хрысця абышла каня, подбегам кiнулася ў расчыненыя веснiкi, гонячы перад сабою палахлiвую сучачку. У Мондравых густа, як багуном у разапрэлым лесе, пахла тарпатынаю – намазаўшыся лякарствам, на палку сапла старая Мондрыха. Звесiўшы з печы босыя ногi, драла грэбенем распушчаныя, з сiваю, як ад перапалоху, пасмаю валасы ачунялая ад хваробы Еўка. Ад далёкае лямпы цямнелi яе глыбокiя вачанiцы. Сагнуўшыся над вялiкiм чыгуном, Алеся перамывала на вячэру неабiраныя картоплi – грабучы iх сашчэмленымi рукамi, перакiдала ў меншы палiваны чыгунок. – I ты, мусiць, прыглядаешся, што мы брудам зараслi? – яна выцерла аб фартух мокрыя рукi, голым локцем адсунула стрэшку навiслых на вочы валасоў, паглядзела на Хрысцю. – Цi ж я прыглядаюся? – зачырванелася Хрысця. – Нiчога, – Алеся ўсё гаварыла пра сваё, – заўтра пойдуць у гумно. Жывы будуць – на дварэ вунь як цёпла. А я перад вялiкаднем хоць хату выпрачу. Хрысця думала пра другое: што там робяць Жэнiк Рэпка з Ваўчком – сядзяць, чакаючы яе, цi ўжо, не ўтрываўшы, пайшлi. Алеся нагнулася i абедзвюма рукамi ўзяла чыгун з бруднаю вадою, перад сабою панясла з хаты, каленам папiхаючы непрычыненыя дзверы. – Во, цераз яе пайду ў магiлу, – голас у старое перасядаў, яе душыла задуха. – Цераз яе… – Можа, грэх казаць такое, – Хрысця глядзела ў чорнае акно, дзе адбiваўся жоўты звялы твар старое Мондрыхi, там недзе затупаў нагамi конь i загаварыў Iмполь. – Мае вы дзеткi, паглядзеце, як рукi мае знявечыла, бiла во, – старая закапашылася пад коўдраю, выцягваючы худую доўгую руку. Хрысця, азiраючыся на дзверы, цi не iдзе Алеся, падступiлася да палка. З дзiвам i страхам прыгледзелася да Мондрышынай рукi, убачыла, што каля зморшчанага локця расплываўся вялiкi жаўтлявы сiняк. У старое дрыжала барада з трыма белымi, закручанымi аж на падбародак валаскамi. Пустыя, выцвiлыя, у глыбокiх ямах вочы налiвалiся слязьмi: старая адвярнулася, мусiць, хаваючы iх. – Як памру, так ты хоць, Крыстынка, прыйдзi ды ўбяры. Во ў куфры ўсё чысценькае прыгатавана, мне на смерць ляжыць. I ружанец мне палажы… – старая павярнулася на бок, доўга шлупалася рукою пад падушкаю, выцягнула адтуль чорны ружанец з белым алюмiнiевым крыжыкам i маленькую, перашытую ўжо дратваю, кнiжачку – на чорных скураных вокладках вiлiся вытачаныя моллю жоўтыя норкi. – I кнiжачку во касцельную палажы – надта ж песнi ў ёй харошыя. – Палажу, цётка, палажу. I дайце падушку вам папраўлю, – падклаўшы руку пад спiну, Хрысця памагла падняцца старой, падбiла злямцаваную, прапахлую потам i нейкiм гаркаватым зеллем падушку. Старая лягла, у яе выцвiлых вачах таiлася нейкая перамешаная з слязьмi цеплата да Хрысцi, але яна толькi ўздыхнула i злавiла сваёю халоднаю, як смерць, рукою Хрысцiну руку. Цяжка сапучы i задыхаючыся, загаварыла: – Каторую ўжо ноч я не сплю, Хрысцечка, няхай крые бог, як мне круцiць рукi i ногi. Чаго ўжо нi перадумала, лежачы: што нас, старых людзей, толькi во адзiнаццаць чалавек у вёсцы асталося… Божа, колькi людзей на маiх вачах у вёсцы памянялася… Што нi хата – то ўсё новыя людзi нараслi. Старая ўздыхнула i змоўкла: у хату ўвайшлi Iмполь з Алесяю. Хрысця, як злавiўшы на сабе Iмполевы вочы, азiрнулася. У поцемку лямпы чарнеў ад першага вясновага загару i сухога ветру яго твар, над брывом, выбiўшыся з-пад кепкi, завiўся кучаравы чубок. З-пад доўгага брыля блiшчалi быстрыя, з нейкай затоенай радасцю вочы. Хрысця ўсё лавiла iхнi зiрк, i саладжава-горкая, як асовы яблык, злосць падымалася на Жэнiка Рэпку: куда яму да Iмполя. Нават падумалася тады ў Мондравай хаце, каб перамянiўся свет ды замест Жэнiка ў сваты прыйшоў ён, Iмполь… Дадому вярнулася, калi стары Корсак ужо соп на печы. Унурыўшыся ў кнiжку, за сталом сядзеў Мiця. Падняў голаў i засмяяўся, успомнiўшы пра сватоў: – Яны тут i бутэльку нават не раскаркавалi. Пайшлi з хаты як мыла з’еўшы. «А можа, i брыдка гэта ўсё?» – Хрысця зноў бярэцца за ляда, пускае пад мiгатлiвую стрэшку скрыжаванай асновы слiзкi чаўнок, прыстуквае нiтку густым i жоўтым, як воск, бёрдам, раптам перарваўшы свае думкi. Рытмiчны ляскат i грук б’ецца ў хаце, недзе асыпаючы са сцяны адлушчаную скарыначку мелу. А за акном, занёсшы на гняздо касмылёк кудзелi, па сухiм патрэсканым бусаку зноў скача i падцiкоўвае ў хату чорнаю пацеркаю вочка хiтры верабей. Раптам, страпянуўшыся з перапуду, пырхае з бусака i губляе сваю сiваватую перынку. Яна доўга вiсiць за акном, паднiмаецца па-маленьку ўгору – вецер нясе яе недзе пад шчыт, потым, адарваўшы з зацiшку, круцiць на вулiцу. Толькi цяпер Хрысця бачыць, што за рагатым частаколам спынiлася фурманка. Жоўты з выцвiлаю грываю конь махае цяжкаю галавою, ганяючы мух, i маленькi даўганосы Зэлiк, седзячы на сваiм зялёным куфэрку i прыскалiўшы адно вока, трасе медзяным званком. Там на вулiцы стаiць сiплаваты, нядужы крык: – Бабо, ануцы, бабо! За плотам мiльгаюць хусткi, да воза ледзьве не навыперадкi бягуць верасаўскiя бабы. Чутно iхнi знарок моцны голас i смех. «Вой, у мяне ж мыла няма», – успамiнае Хрысця i вылазiць з-за варштата, падступiўшыся на лаўку, дастае з печы звязаныя, прыгатаваныя на той дзень, калi будзе ездзiць Зэлiк, суконныя ды шарачковыя анучы – парцяных Зэлiк не бярэ – i выбягае на ясны, што слепiць вочы пасля хаты i сеняў, надворак. У жоўтым мроiве плавiцца сонца. Млее ад першае гарачынi вясновы дзень. Нiбы перабягаючы Хрысцi дарогу, уецца салацевенькая лёгкая матылька. Ад маладое кучаравенькае бярэзiнкi пахне гаркатою ўжо набрынялых почак, што ў першы гром з-пад карычневатае лускi растапыраць зморшчаныя зеленаватыя крыльцы лiсткоў – як маладыя грачанiкi на межах, калi абсохне раса.
|
|