|
РАЗДЗЕЛ IV
ПРА ЖАНЧЫНУ З МІНУЛАГА, АБЕЛЯЎ У АДСТАЎЦЫ І ПРА ТОЕ, ЯК ЧЫТАННЕ ЕВАНГЕЛЛЯ НЕ ПРЫНЕСЛА АНІЯКАЙ КАРЫСЦІ, АКРАМЯ МАРАЛЬНАЙ
|
|
|
Калі Пташынскі пайшоў, я ўспомніў, што ўжо тры дні не магу дапісаць ліста бацьку. Зусім закруціўся з гэтай кнігай. І ліст гэты няшчасны даўно ўжо быў напісаны, але цётка Марына заўсёды крыўдавала, калі я не дапісваў асабіста для яе хаця некалькі радкоў. Чалавек яна была пажылы, з капрызамі.
Я вырашыў зваліць урэшце з плячэй гэты абавязак. Дастаў яшчэ адзін аркуш і, памаліўшыся богу, каб толькі не пакрыўдзіць неасцярожным словам, стаў пісаць.
“Марыначка, цётачка! Ты ж у мяне ведаеш, як мне цяжанька пісаць, які я лайдак. Іншая справа званіць, але званіў я і не дазваніўся. Пасля толькі зведаў аб Койданаўскім вяселлі і што вы там былі. Засумаваў я па табе і тату. Калі ён забыў усе словы, акрамя “запселі яны, седзячы ў горадзе” і “прыязджай, паловім рыбу”, то хаця ты бяры лахі пад пахі і прыязджай да мяне. Як атрымаеш ліст, то каб назаўтра я цябе ўбачыў. Пагаворым, у тэатр на новую п’есу сходзім. Страшэнна цікава! А то баюся, раптам здарыцца нешта, пашлюць некуды, і тады да лета не чакай. Праўда, вазьмі і прыкаці. Ты ж зараз маеш час. Заадно я дадумаўся купіць вам сёе-тое. Прыязджай, скажам, 12-га, у 11 гадзін цягніком. І не чакай доўга. Пад’еду з машынай. Праўда, у чым справа? Давай тэлеграму, калі прыедзеш крыху пазней. А то ў вас з раніцы работа, і ўдзень, і ўвечары работа. Я вас ведаю.
Справы мае з новай кнігаю пайшлі на лад. І так раптам здарылася ўсё! Памаглі рэцэнзіі, дай бог здароўя Пятроўскаму і Клецкіну. Так што, дазвольце далажыць, цалую цябе пяшчотна і застаюся твой пачцівы пляменнік Антон”.
Ф-фу-у! Вось жа і люблю я цётку, і гаварыць з ёю адна асалода, а пісаць гэтыя словы, што сказаў бы вусна, – зарэз.
Я адклаў ліст, згасіў настольную лямпу. Зноў перагартаў “Кнігу” Пташынскага і надумаўся раптам, што не трэба яе пакідаць на вачах.
Нібы Мар’янава падазронасць заразіла і мяне. Таму я ўзяў цяжкі том і панёс да сакрэтэра.
У мяне мала старых рэчаў, не тое што ў Мар’яна, але нават Мар’ян зайздросціць майму сакрэтэру. А я ганаруся ім. Самы пачатак ХІХ стагоддзя. Вар’іраваны мясцовым прыгонным майстрам да непазнавальнасці ампір. І варыяцыі тыя зрабілі ампір, калі гэта толькі магчыма, яшчэ больш высакародным. Строгія формы, прадуманасць кожнай дэталі, разлічаная зручнасць і прыгажосць. Чорнае дрэва і самшыт, вельмі скупа інкруставаныя маціцай. І толькі адкінеш дошку – устае перад вачыма вясёлка: матылі над стылізаванымі палявымі кветкамі. Колькі я памучыўся, пакуль, ледзь не з груды ламачча, аднавіў яго.
Але галоўнае не гэта. Галоўнае – тайнік, які я сам выпадкова знайшоў толькі з год назад. Вось націскаеш на пласцінку ля замка, падаеш яе наперад, а пасля налева, і папаўзла ўбок задняя сценка аддзялення для папер. А калі пры гэтым націснуць на сярэдняга матыля – адкрыюцца бакавыя тайнікі, дужа ёмістыя.
Там можна хаваць лісты, дакументы і ўсё такое. Туды я зараз паклаў Мар’янаву кнігу. Не трэба, каб яе бачыла большая колькасць людзей, чым тое неабходна. Ну і потым у мяне “павялі” досыць многа кніг. Ад “Сатыра” Каханоўскага да “Віна з абдуванчыкаў” Брэдберы. “Павялі” нават беларускі том “Жывапіснай Расіі”, нягледзячы на гіганцкія памеры. Калі нехта “пазычыць” і гэта – будзе кепска. Як тады глядзець Пташынскаму ў вочы і ў каго свае вочы пазычыць. А такіх ахвотнікаў на “позаимствование без срока” ў нас усё болей і болей. І нават суда на іх няма, гадаў.
Я схаваў кнігу, зачыніў тайнік. І добра зрабіў. Бо адразу заліўся дзвярны званок, і з’явілася “мая былая любоў” Зоя Пярэрвенка ўласнай персонай. З’явілася, пасля таго як два месяцы носа не казала, і я ўжо думаў, што не зойдзе ніколі.
Пакуль я ставіў на столік бутэльку “Немеш кадара”, яблыкі і яшчэ сёе-тое, пакуль уключаў ніжняе святло і гасіў верхняе, мы абмяняліся не больш чым дзесяткам стандартных сказаў: як жыццё, што там да чаго, як са здароўем (гэта ў яе дваццаць восем!). І толькі пасля першага келіха я сказаў:
– А я думаў – усё.
– Яно і ёсць усё. Няма чаго цягнуць далей, калі ты такі ўжо сумленны.
Сумленны не сумленны, але я, калі ў першы наш вечар уся кампанія пайшла ад мяне, а яна засталася, і не пайшла да раніцы, і пасля заставалася амаль кожны вечар на працягу чатырох месяцаў, я тады, дальбог, не ведаў і нават падумаць не мог, што яна замужам. Наадварот, з гэтых яе паводзін несумненна вынікала, што яна адна. Чорт бы пабраў гэтых мужоў, што ездзяць на сем месяцаў у экспедыцыі, ды яшчэ туды, куды нават няшчасны Макар не ганяў сваіх не менш няшчасных цялят.
Выплыла ўсё толькі тады, калі я прапанаваў ёй паехаць на поўдзень, а пасля падумаць і аб нечым больш “сур’ёзным”. Тут яна мне пра ўсё і расказала і як гэтае найлепшае, сур’ёзнае прапанавала часам заходзіць нават тады, калі вернецца муж. Я толькі крэкнуў. І, можа б, нават і згадзіўся, таму што паспеў дужа прывязацца да яе. Але было нельга. Бо самым найвялікшым маім свінствам ва ўсёй гэтай гісторыі было тое, што я цудоўна ведаў яе мужа, Косціка Красоўскага. Цудоўнага хлопца, вернага сябра сваім сябрам, шырокага, незалежнага, душу ўсякай кампаніі, аматара пагуляць, сумленнейшага палеантолага і дабрэннага чалавека. Такога пакрыўдзіць – гэта павесіцца пасля трэба.
І я стаў аддаляцца, хаця, дальбог, дорага мне гэта каштавала.
Яркая бландзінка, вочы густа-сінія і халодныя, дзівосна выгнуты сакавіты рот, страйнюткая шыя, зграбныя ручкі, цела, якое аж гаворыць – ад высокіх грудзей да ног, якія ўжо самі сабою як мара кожнага мужчыны.
Чорт бы пабраў гэтыя розныя прозвішчы! Чорт бы пабраў гэтую немагчымасць ведаць, замужам жанчына ці не! Чорт бы ўзяў у гэтым сэнсе ўсіх нелітоўцаў! Як добра было б. Знаёмішся. “Красаўскайтэ” – ну, значыцца, давай, галубок, калі яна не супраць. “Красаўскене” – ну і давай, любы, ад брамы ды прама. Тут участак застоўблены, і раз атрымаў аблізня, то йдзі ды аблізвайся, не з тваім яловым рылам мёд піць.
Суцешыла мяне ва ўсёй гэтай гісторыі толькі тое, што яна, убачыўшы маё аддаленне, скінула – мабыць, па дурасці – маску зычлівай, адданай, пакорлівай кабеты. І я ўрэшце разгледзеў непамернае жаданне жыць, толькі адбіраючы даброты і нічым не плацячы жыццю і людзям, нястрыманую прагу ўцехаў, што б там ні было вакол, як бы кепска ні было вакольным.
Урэшце, ці яна адна такая з жаночага племя? Гэта яшчэ не прычына, і за гэта не перастаюць кахаць. Часам, наадварот, яшчэ больш кахаюць. І мучаюцца. Як мучыўся я.
Толькі пасля сябар, Алесь Гудас, той, што падаваў мужыкам у акно шклянку, убачыўшы, што я крыху ацверазеў, сказаў мне, што не хацеў гаварыць мне, пакуль я аслеплены, а што цяпер скажа:
– Не з табою, брат, першым яна гэтага беднага Красоўскага падманвае. Такі хлопец, такі залаты хлопец – і на табе.
– Што ж не сказаў тады?
– А ты б не паверыў.
– І праўда.
– Не паверыў бы. “Закахалася жанчына”. “Што ж што замужам?” “Бывае”. “Гэта не свінства, а няшчасце”.
– О-ох, ідзі ты, Алесь, да д’ябла!
– І ўвогуле, з-за яе Косціку непрыемнасць. Дый што ўжо ўзяць з чалавека, у якога лепшыя сяброўкі манікюршчыцы ды прадаўшчыцы.
– Ты што-небудзь маеш супраць прадаўшчыц?
– Нічога. Нават люблю. Толькі выбіраю дзеля размовы тэмы не толькі пра махеравыя кофты.
– Ведаю я, якія ты тэмы выбіраеш.
Пасмяяліся. І вось так, пакрысе, вельмі балюча, і пачалося маё вылячэнне. Але часам яна ўсё ж заходзіла, толькі я з усіх сілаў стараўся не заводзіць справу дужа далёка. Як зараз.
– Я тады разводзіцца думала, – раптам сказала яна. – А пасля падумала, што ўсё адно ты мне таго падману не даруеш. А раз так, то ў чым Косцік вінаваты? Любіць мяне, даруе многае. Застануся ды паспрабую выкупіць. Што ўжо! Награшыла, то выкупляй. Хопіць з усім гэтым. Буду так дажываць, дый чаго яшчэ трэба. Зорак з неба ён, ясна, не хапае, але добры, сумленны, просты. Няхай так. Час змірыцца, Зоечка.
Сказала неяк так ціха і сумна, што душу маю перавярнула.
– Не трэба. Што ўжо там. Я горш за цябе вінаваты.
– У чым твая віна? Не, я свайго нікому не аддам… Ні добрага, ні ганебнага.
Усё ж, нягледзячы на ўсе непрыемныя рысы, былі ў ёй і ўнутранае сумленне, і розум, і боль не зусім шчаслівага чалавека. Шкада мне было яе. Мабыць, таму, што яшчэ крыху кахаў.
– І ты не мучайся. Хай будзе ўсё як ёсць. Дрэнна хіба нам было ўсе гэтыя месяцы? – спытала яна.
– Добра было, – усё прымаючы, сказаў я.
– Ну вось, дадзена, значыцца, было шчасце. Будзе што ўспомніць. Хіба мала? Іншыя таго й на нюх не зведаюць. Ну… ну… чаго ты?..
Пагладзіла мяне па галаве. Гэты дотык маленькай рукі прымушаў мяне ў свой час аж шалець ад імкнення да яе. Зараз ён аддаўся толькі болем.
– Вось бачыш, значыцца і сапраўды канец. Ладна. Ты толькі не будзеш супраць, калі я часам усё ж буду заходзіць?
– Чаго б гэта я быў супраць?
– Не бойся. Проста так. Адагрэцца.
– О-ох, што ж гэта ўсё ж такі мы нарабілі!
Яна паклала адну дасканалую нагу на другую, прыгубіла віна. Твар яе ў святле праз абажур таршэра быў залаты, мяккі і вельмі сумны.
– Я раней, чым ты, забыла, што ні на што не маю права. І што табе было думаць пра маю рэпутацыю? Ты ж нічога не ведаў. І потым, можна падумаць, што гэта ты, першы, прыйшоў да мяне і застаўся. Змій-спакушальнік. Я сама гэтага хацела. І гэта мяне да цябе цягнула. Я і зрабіла, што жадала і магла.
Слова гонару, сэрца ў мяне разрывалася ад гэтых словаў. Але што я мог зрабіць?
– Ну добра, – глуха сказала яна, – хопіць аб гэтым… Ты дзе быў сягоння?
Відавочна, шукала нейтральнай тэмы.
– У Мар’яна быў, – сказаў я.
Зоя крыху ведала яго: разы тры-чатыры сутыкаліся ў мяне.
– Што, усё па-ранейшаму дурэе з гэтымі драўлянымі лялькамі?
– Не трэба так, – сказаў я. – Ён вялікую справу робіць.
– Ды я хіба што? Як ягоная жонка?
– Кепска з ёю. Ну, гэта справа іхняя. Горш тое, што ён праз яе пакутуе. І, відаць, з гэтай прычыны сэрца зноў дурэць пачало. Жахі розныя, як заўсёды ў сардэчнікаў. Падазрэнні. А ад кавы і тытуню ніяк не адмовіцца…
– У больніцу яму легчы трэба. Шкада, калі з добрым чалавекам нешта здарыцца. Сволач дык жыве і жыве, а унь Сярожа Певень, бедны, такі малады, таленавіты, толькі пасаду такую атрымаў, так лёгка пры ім людзям жыць было б – і на табе – рак.
– Гэта бяда, – сказаў я. – Вялікая бяда! Але што ж, калі столькі выпала ўсяго нашаму пакаленню.
Яна раптам рашуча ўстала.
– Ну няма чаго асабліва цягнуць. – Павагалася хвіліну яшчэ – і адставіла “Немеш кадар”. – Прытарны.
– Ты ж любіш напаўсалодкія.
– Нашы люблю. А можа, гэта проста ўсё прытарна ў гэтыя дні? Слухай, Антось, а што гэта мы ў першы наш вечар пілі, не памятаеш?
– Памятаю. Ты ў блакітнай сукенцы была. І бурштыны на шыі. І вусны ненафарбаваныя. А пілі мы тады “Хванчкару”.
– Хіба няма яе нідзе зараз. А добра было б… па астатнім келіху… Так, як тады па першым. Таму што гэта ж астатні, Антоша… Астатні. І нічога тут не паробіш. І вось стол твой з чыстай паперай, і гэты падсвечнік, і лямпа. І ўсяго гэтага я, мабыць, ужо не пабачу, бо не ведаю, ці знайду сілы да цябе хаця на агеньчык заходзіць.
Невыносна было чуць гэта, і таму я, як большасць мужчын у такіх выпадках, збаяўся і, каб аддаліць немінучую апошнюю хвіліну, сказаў:
– Чаму не дастанеш? Учора яшчэ ў магазіне была “Хванчкара”. Дзівосы нейкія. Нешта вялікае, пэўна, у лесе здохла. Хіба расхапілі? Давай збегаю.
– Збегай, – сказала яна глуха. – Скончым тым, з чаго пачалі. Толькі не баўся там дужа. Мне жудасна будзе тут… адной.
Калі я ўжо накідаў паліто, яна спытала:
– Грошы хаця ёсць у цябе? А то вазьмі.
– Грошы ёсць.
Я хутка бег у магазін і кляў сябе ўсімі магчымымі словамі.
…Калі я вярнуўся, яна стаяла ля акна і глядзела ў цемру. Павярнулася да мяне і выцерла вочы.
– Так я, дурная, і пагнала цябе, не спытаўшыся, ці багаты.
– Багаты, – сказаў я.
– Тады налі.
Мы сядзелі і перакідваліся нязначнымі сказамі, і гэта было як на ўласным пахаванні, як на пахаванні чагосьці страшэнна значнага. Ніколі ў жыцці яшчэ мне не было так цяжка і скрутна.
І толькі калі мы ўжо апраналіся ў перадпакоі, яна раптам прыпала да маіх грудзей.
– О-ох, Антоне… Нашто ж я ўсё гэта нарабіла?.. Чаму праўду з самага пачатку… Чаму падманула?
– Слухай, – сказаў я, – заставайся. Я не магу болей.
Вочы ў яе былі вільготныя, нявыплаканыя.
– Не, – сказала яна, – права не маю. Нашто ўжо?.. Не павернеш назад. Але я, можа, часам і зайду да цябе. Пагрэцца. І толькі.
У гэтую хвіліну я зноў кахаў яе, можа, больш, чым раней. Усё нутро маё пакутліва да яе кінулася. Але я зразумеў: і праўда – усё.
Яна вырашыла.
…Мокры снег ляпіў па нашых тварах, калі мы выйшлі на бульвар і яна спаймала таксі і ўсё стаяла ля яго і глядзела мне ў вочы.
– Ну, бывай, – урэшце нібы ад сябе адарвала яна. – Раней дык у такіх выпадках трэба перахрысціць было. А цяпер…
Яна прыпала да маіх вуснаў халоднымі мокрымі вуснамі і, калі яны пацяплелі, з цяжкасцю адарвалася.
– Бывай. Бог з табой. Даруй.
Ляснулі дзверцы таксі. Апошні раз ускінулася за шклом рука ў белай пальчатцы. Пасля машына рванула, абдаўшы мае ногі мокрым карычневым снегам.
…Усё ўва мне плакала, і не столькі ад кахання, колькі ад страты. Невядома чаму я зайшоў у кафэ “Космас”, выпіў там ля стойкі келіх каньяку, пасля пайшоў блукаць вуліцамі, намацаў у кішэні змяты канверт ліста да бацькі і кінуў яго ў скрынку, доўга сядзеў на мокрай лаўцы і бязмэтна глядзеў на вясёлкавыя плямы ліхтароў у чорных абледзянелых галінах. Пасля зноў выпіў ля стойкі. На гэты раз віна.
…Цяжэй за смерць было вяртацца ў пустую кватэру, што яшчэ пахнула ёю. І таму я, сам не ведаючы як, націснуў званок на дзвярах Хілінскага.
Ён адчыніў мне дзверы, абвёў вачыма і, мабыць, крыху спалохаўся.
– Заходзь, – сказаў ён. – Вып’ем чаго-небудзь? Ну, вядома, вып’еш. Скідай паліто. Я зараз.
Як Мар’яна выжывалі з пакоя статуі і іконы, так “палкоўніка” (а можа, ён і не “палкоўнік” быў, а сапраўдны “Абель у адстаўцы”, чорт яго завяжа чалавечыя языкі) выжывалі з пакоя кнігі. Два толькі невялічкія прасценкі былі вольныя ад іх. Перад адным стаяў на століку эпідыяскоп (Хілінскі захапляўся здымкамі на слайды, здабываў нейкім дзівам нямецкую плёнку “Орвакалёр” і гэты прасценак выкарыстоўваў, каб дэманстраваць сабе самому знятае). Зараз ля століка з эпідыяскопам ляжалі пластмасавыя рамкі, нажніцы, валяўся танны дыяскоп, змеямі круціліся плёнкі. Усё проста на падлозе, на дыване.
У другім прасценку, над тахтою, вісеў партрэт у авальнай раме. Пісаны пад старую манеру. Нават лакам крыты. Партрэт прадзёрты ля ніжняга закруглення рамы: ірваная рана, кімсьці грубавата зашытая і па-аматарску зафарбаваная. На партрэце жанчына ў чорнай з чырвоным сукенцы. І сама чарнявая, відавочна, паўдзённага тыпу.
Заўсёды, калі я заходзіў да Хілінскага, мяне здзіўляў гэты партрэт. Ніколі яшчэ мне не даводзілася бачыць такі значны жаночы твар. І такі прыгожы адначасова. Вачэй не адарвеш. І напаўадкрыты рот, і горды нос і лоб, і ўся гэтая пяшчотна-ганарлівая, дасканалая стаць. О, пане мой божа!
Хілінскі прыкаціў столік на колцах, перагрузіў з яго на другі, круглы, шкляны, пачатую бутэльку віньяку, лімон, прасаваны ў каўбасу грузінскі інжыр.
– Ну, каб звялася бяда.
Выпілі.
– Ды што з табою, урэшце, хлопча? Рэктара пад тры д’яблы паслаў? Га?
– Не. А варта было б.
– Калеку набіў? У дачку архіерэя закахаўся?
– Якая ж у архіерэя дачка?
– Ну што яшчэ? Троцкага на лекцыі выпадкова працытаваў?
Я маўчаў.
– Ага. Памылкова зайшоў у аднатыповую з тваёй кватэру, малака папіў і, думаючы, што дома, правёў час з чужой жонкай, як са сваёй. Святла не хацеў уключаць. А ўсё – аднатыпнае.
– Так, – сказаў я.
І тут ён зразумеў, што я не жартую. А я, сам не ведаючы чаму, расказаў яму ўсю гэтую гісторыю. Вядома, без прозвішчаў. Вядома, змяніўшы ўсё, што магчыма змяніць.
– Прыкра, – скзаў ён. – Але што ж зробіш? Надалей зведай усё, перш чым кідацца, нібы ў вір галавой. Страснасць гэта нашая дурная, беларуская! А ты, раз ужо так здарылася, прапанаваў ёй пайсці з табою?
Я адказаў, як яно было:
– Няма ўжо звароту, Адам Пятровіч. Катуе яна сябе за падман. Што ж рабіць?
– Маўчаць трэба, хлопча, – пасля паўзы сказаў ён. – Магчыма, там яшчэ й склеіцца, калі маўчанне, калі ніхто нікому. А ты – што ж – адпакутуй сваё. З бядой пераспаць трэба. І не адну ноч. Тады яна табе абавязкова здрадзіць з кім-небудзь іншым. Тады толькі будзе лягчэй.
Я не пазнаваў яго. Звычайна так і сыпаліся з яго прыказкі, часта фрывольныя, а тут сядзеў перада мною паглыблены ў маё гора, суровы нават чалавек.
Выгляд у мяне быў, напэўна, страшнаваты, таму што Адам зморшчыўся амаль жаласна, крэкнуў і наліў яшчэ па кілішку.
– Давай за яе. Усё ж высакароднасці, пэўна, больш у яе ў душы. Вось за гэта.
Назіраў за мною.
– Ды не пабівайся ты, дубе. На вось, пацягні файку. Хаця ў вас кішка слабая. Усё на цыгарэтках. Імпартных.
У мяне перахапіла дыханне.
– Ну кінь ты. Ну!.. Ну кінь! Гэта яшчэ, Антоне, не гора.
І, відаць, вырашыў нешта, уздыхнуў.
– А, каб цябе! Ну добра. Шчырасць за шчырасць. Партрэт бачыш?
– Ну.
– І ніколі не спытаў, хто гэта. Далікатнасць. Ды я, можа, тады сам бы табе не адказаў. Цяпер скажу. Занадта ты ўжо кепскі. Пабіваешся. А меры чалавечаму няшчасцю – не ведаеш.
Выпіў.
– Жонка мая. Па прафесіі была артыстка.
Ягоны сухі твар нібы абцягнуўся скураю на выліцах і абвіснуў знізу, ля вуснаў. Адразу абрэзаліся вочы пад цяжка навіслымі павекамі.
– Як лічыш, хто па народнасці?
– Не разбіраюся я, Адам Пятровіч, у паўдзённых тыпах. Беларуса за вярсту адрозню, а тут баюся судзіць.
– А ўсё ж…
– Грузінка? Армянка? Таджычка?
– Ды не.
– Малдаванка? Яўрэйка?
– Яшчэ горш, – горка сказаў ён. – Цыганка, браце.
Зацягнуўся.
– Вось у гэтым і была яе галоўная віна. А па віне і пакаранне. І добра, калі – першы – лепшы на дарозе яр. Карацейшая была пакута… А я ў той час быў дужа далёка… Не меў змогі вывезці, памагчы… Не мог, не меў права нават залямантаваць, што вось вы самага дарагога мне чалавека, сволачы, у лагерах, у воспе гэтай на ўсёй зямлі, закатавалі. І сын згубіўся недзе… Маю цень звесткі: адбіралі дзяцей нардычнага тыпу. А ён беленькі быў, у мяне. Ты не глядзі, што я зараз сівы… Быў я – белы.
Скоса зірнуў на партрэт.
– Якая была Грушанька ў “Зачараваным вандроўніку”, якая Маша ў “Жывым трупе”! Спявала – плакалі людзі. І за гэта – яр. За ўсё – яр.
Адклаў файку.
– З гэтым… прыцерпеўся не прыцерпеўся, а так, прытупілася крыху… А вось з сынам… Ці назад ён трапіў, у наш дзіцячы дом? А можа, і… там. І не выключана, што нейкаму нашаму такому… Грыбку давядзецца перастрэльвацца з ім… Вось як.
Узняў кілішак з залацістай вадкасцю.
– Я табе гэта не таму расказаў, каб ты мяне пашкадаваў. Я таму, каб ты сябе пашкадаваў. Гэта, што з табою, не самае страшнае. Не самае апошняе.
Удзячнасць мая яму была такая вялікая, шкадаванне такое нясцерпнае (сапраўды, што была мая горыч перад ягонай?), што я зразумеў: трэба пераводзіць размову на іншую тэму. Але гэтая іншая тэма аж аніяк не прыходзіла да галавы. Таму я ўзяў дый расказаў сёе-тое са страхаў Пташынскага.
– Ну, гэта не загадка, – сказаў Хілінскі. – Крыху – звычайныя барыгі, бз…ы, якім з законам звязвацца ані не выпадае. А больш – хвароба. Гэта ад сэрца.
– І я так думаю.
У гэты момант зазваніў тэлефон. Хілінскі выйшаў у малую спальню, прычыніў за сабою дзверы, але чуваць, мабыць, было кепска, і ён вымушаны быў гаварыць галасней, чым звычайна, і я сёе-тое чуў.
– І сувязь з гэтым? А, чорт бы іх з гэтымі дэвізамі!
“Назнарок не кажа “валюта”. Кажа “дэвізы”. Думае, што слова не ведаю. Белымі ніткамі шыеш, Адам Пятровіч”.
– Заразы. І зброю?.. Чуваць кепска!.. Ясна. У гадзіну трыццаць? Добра. Буду.
Выйшаў зноў да мяне:
– Сапрычасціўся ты, хлопец, да таямніцы. А я вось непедагагічна сябе павёў. На поўную вымову.
– Я, Адам Пятровіч, не з лапатуноў. Вы мяне не першы год ведаеце. І справы вашы мяне не датычацца. У вас свае, у мяне свае.
– Пакрыўдзіўся?
– Пакрыўдзіўся. А мне бы й век пражыць, нічога пра іх не ведаючы. Ні пра што я ў вас не пытаў. Нецікава, прабачце.
– А дарэмна. Усё можа быць. А наконт “хоць бы й век”, то заракаўся нехта, – ён проста патрос мяне за плечы. – Ну, досыць надзімацца, ну… Ну скажы нешта.
– Раз ужо я выпадкова штосьці пачуў, то вернемся да Мар’яна. Нешта і ў ягонай справе трывожнае. Вось жа іконы, валюта – я не пытаю, якое там здарылася яшчэ, што вам трэба ехаць. Але чаму таго ж не можа быць тут? І ўрэшце, прадчуванням таксама трэба верыць. Не матэрыял гэта ні для “Абеляў у адстаўцы”, ні для міліцыі, ні для суда, але часам трэба верыць, калі сэрца гаворыць, калі сціскае, моцна баліць.
Ён уважліва глядзеў на мяне.
– Можа, і трэба. Вер і глядзі.
Устаў.
– Трэба было б не кідаць цябе да раніцы ў тваім стане. Але сам чуў… Выпіць што-небудзь маеш?
– Віно ёсць.
– А мацнейшае?
– Мгм.
– На вось. Ты ж не з тых, што блукаць потым пойдзеш? Ну вось і выпі здорава. Сёння дазваляю. Каб спаў у мяне. Ну, хадзем.
Хілінскі ведаў, што рабіць.
…Ніколі ў жыцці, ні дагэтуль, ні пасля, я не выпіваў столькі. Дарваўся хлопчык. Спаўна скарыстаўся з суседавай парады. І заснуў як забіты. Распрануты, як заўсёды, але чамусьці пры гальштуку на голую шыю. Ці, можа, усё ж хацеў “блукаць”? Шукаць Зою? Напэўна.
У наступныя пяць дзён я выкупляў грэх свайго “пьянственного глумлениа”. Працаваў, не даючы сабе ані хвіліны перадышкі.
Нельга было паверыць у тое, што толькі сама каштоўнасць старой кнігі магла выклікаць такую аблогу хаты Пташынскага, усе гэтыя званкі, блуканні пад вокнамі і ўсё такое. Я амаль упэўнены быў, што разгадка недзе ў самім тэксце: нейкая прыпіска на палях балоні, надпіс, умела схаваны ў вязі арнаменту, яшчэ нешта. І вось я шукаў. Усляпую, бо не ведаў, дзе і што шукаць.
Шмат разоў за жыццё я чытаў Евангелле, адну з лепшых (калі не самую лепшую) з гісторый, прыдуманых чалавецтвам за ўсё сваё існаванне. Прыемна мне было чытаць яе і зараз, думаць над паасобнымі мясцінамі, уяўляць. І ўсё ж не так прыемна, як раней. Таму што хаця я й чытаў ледзь не па складах – шукаў я ўсё ж іншае. Так для чалавека, які раптам заўважыў першы грыб, адразу перастае існаваць зялёная, спявучая прыгажосць раскошнага летняга лесу.
Так я і ішоў, уторкнуўшыся носам у зямлю. Без усялякай карысці, акрамя маральнай. Дый тая была другога гатунку, таму што я сачыў, а не думаў.
Часам з’яўляліся думкі, што хаваць нешта ў такім тэксце блюзнерства, а ўжо для сярэдневяковага чалавека (калі толькі хаваў ён) – не проста блюзнерства, а блюзнерства, якое мяжуе з ерассю, са згубай цела і бессмяротнай душы. І, калі гэта так, таямніца павінна быць страшэнна важлівай або… або чалавек той не павінен быў верыць ані ў бога, ані ў чорта, ані ў тагачасны закон.
Я прачытаў усе чатыры Евангеллі, і дзеянні апосталаў, і пасланні іхнія, пачынаючы ад Паслання Іякава і канчаючы Пасланнем да яўрэяў. Заставаўся толькі “Апакаліпсіс” Іаана Багаслова ды недарэчна прышмараваны да яго “Статут”, таксама з “пасланнямі”, толькі ўжо свецкіх уладароў.
Нічога!
Хаця б цень нейкага следу, нейкай здагадкі!
Урэшце я пачаў думаць, што з гэтым тэкстам мы памыліліся. І самае горшае, да той самай думкі схіляўся і Мар’ян. За гэтыя дні ён пару разоў заходзіў да мяне, і мы, да болю ў вачах, тупа ўзіраліся ў тэксты, варочалі пад чарапамі гіпотэзы, і ўсё гэта толькі для таго, каб тут жа зарэзаць іх. Адзінае, у чым мы “пасунуліся” наперад, быў сапраўдны акт пра знікненне жонкі Альшанскага, надрукаваны ў “Актах, выдадзеных археаграфічнай камісіяй…”.
– А што гэта нам дасць? – спытаў я.
– А можа.
– Рыбу нам з табою лавіць, а не шукаць.
– Паловім. Вось-вось ужо. Нават на азёрах лёд амаль скончыўся.
І мы зноў да ачмурэння сядзелі над кнігаю і копіяй, і Мар’ян бурчаў:
– Холмсы мне яшчэ таксама… Пінкертоны… Картэры… Станкевічы[1]… Мегрэ.
У тую тхланную, золкую сакавіцкую пятніцу – было гэта, здаецца, дваццаць дзевятага сакавіка – мы таксама ні да чаго не дадумаліся.
– Прарок Навум – і той бы не дадумаўся, – плюнуў урэшце Пташынскі.
– Ну-ну. Няўжо мы двох дурнейшыя за аднаго?
Я пайшоў праводзіць яго. На душы ад уласнай бездапаможнасці было моташна.
– Як шчанюкі сляпыя, – сказаў Мар’ян.
Наперадзе спускаўся па сходах цікавы малады чалавек, сусед Лыганоўскага. І на гэты раз у руках ягоных было вядро са смеццем. Адкуль ён яго бярэ?
– Вось такое смецце ў нас у галовах. Выкінеш – і застанецца пустая макітра чарапаная.
– А мо і сапраўды трэба ўсё выкінуць і пачаць спачатку? – сказаў я. – Можа, справа і не ў тэксце? Можа, выскаблена нешта? Можа, сутнасць не ў змесце, а ў вядры? У самім існаванні рэчы?
– Трэба будзе паглядзець. Заўтра ж.
Мы спыніліся ля тытунёвага кіёска.
Я купіў пачак “БТ”, Мар’ян вінавата ўсміхнуўся і папрасіў пачак “Шыпкі”.
– Кінуў бы ты гэта, Мар’яне, – сказаў я. – Дальбог, кінь.
– Слабасць клятая! Ды я адну-дзве ў дзень буду.
– І я б на вашым месцы кінуў, – сказаў павучальна “брыгадзір Жэрар”. – Вось сябар ваш – ён жа здаравенны, не раўнуючы першэрон ці брабансон, прабачце, таварыш Косміч. А я і яму раіў бы кінуць. Кропля нікаціну забівае, да вашага ведама, каня.
– Я не конь, – сказаў Пташынскі.
– Бачу. На пазногці зірніце. У блакіт аддаюць.
І раптам усхадзіўся. Дастаў з кішэні металічную таўлінку[2].
– Хочаце, я вам замест гэтай дрэні табаку даставаць буду. Нюхаць. Сам праціраю.
Ён зарадзіў у кожную ноздру па здаравеннай порцыі зеленаватага пылу.
Праз секунду гармата моцна ўдарыла, і Пахольчык закруціў носам.
– Аж уваччу пасвятлела… Улічыце, камерцыю падрываю. Сваю ж. Але здароўе чалавека за ўсё даражэй, як казаў стары рымлянін Гіпакрат. А тое, што вам скажуць, што слізістую абалонку сушыць, што сухі катар будзе, – гэта глупства пана бога – даруй ён мне і злітуйся… То як?
– Не ўжо, – сказаў Мар’ян.
– Глядзіце, – сказаў Пахольчык, падаючы яму “Шыпку”. – Як надумаеце – прыходзьце. Дастану. І не “Пчолку”, халера на яе, а сапраўдны.
На рагу мы развіталіся.
– Калі не з’еду ў Вільню на пару дзён, то заўтра зайду, – сказаў ён.
– Заходзь.
– Шкада, што нельга тую кнігу распатрашыць. Можа, у вокладцы заклеена нешта?
– Не. Вокладка тых жа часоў.
– Чорт яго! У галаву не лезе, што б гэта магло быць.
Перайшоўшы вуліцу, ён павярнуўся і ўзняў руку.
– Бывай!
Я прыкурыў, а калі зірнуў яму наўздагон, яго ўжо не было відаць у раптоўным снежным зарадзе, які абурыўся на горад.
_______________
1: Андрэй Станкевіч – самы славуты з гэтай “дынастыі законнікаў” следчы і суддзя беларускага сярэдневякоўя (у прыватнасці – справа Марыны Дастаеўскай-Карловіч 6 сакавіка 1607 г.).
2: Пляскатая табакерка (часцей з бяросты, рэдка – металічная) для табакі (нюхальнага тытуню).
|
